Çünkü Allah'ın en sevme digi huy, gurur ve ucubdur. Çünkü O'ndan başka gurur, kibir ve büyüklüge layık hiçbir şey yoktur. Ekber'dir, Kebir dir, Za Kibriya'dır. Kibri affetmez. Ama maalesef ibâdetine çok gururlu olanlar var. Bunları biz de hayatımızda tanıdık, kağıtlarda okuduk İbadetten kendini mahrum etmiş, ibadet tembelleri bu lafı alıp "Benim kalbim temiz, her yerim semiz!" diyerek kullanabiliyor. lar. Halbuki kalbim temiz, demek de yasaktır. Süre-i Yusuf'un 53. ayetinde "Ve ma aberriu nefst. Ben nefsimi aklamam, tebriye etmem, ibra etmem" diyor. Çünkü nefs kötü şeyler emreder. Hz. Yusuf gibi bir Peygamber-i Zişân, "Ben, kalbim temiz diyemem diyor ise bize ne oluyor! İşte bu çok önemli bir noksanlık oldugu için evliyaullah hazarâu bunu yapmayın, diyor.
Alnın secdede de delinse mühim olan hürmettir, muhabbettir. Bunu da kendi fikirleri olarak söylemiyorlar. Süre-i Hucurât'in 1 ila 5. âyetlerine bakalım. Allahu zü'l-Celal mealen buyuruyor ki; "Benim Habibimin huzurunda sesinizi O'nun sesinin üstüne çıkarırsanız, kendi aranızdaki ahaliden bahseder gibi O'ndan bahsederseniz, alnınız secdede delinse, oruçtan mideniz sırtınıza geçse, ibadetlerinizi yok farz ederim. Habt ederim." "Habt etmek." "yok farz etmek" demek. Bakın, demek ki Allah nazarında, ibadet dedigimiz ritüelleri yapmanın yeterince ağırlığı var ama yegâne ağırlığı olan şey bu değil. Resûlullah Efendimize hürmetsizlik ve muhabbetsizlik, ibadet ritüellerini yok etmeyi gerektirecek kadar Allah indinde ağır bir suç. Ve edeb, ibadetten üstün...