Aphra Behn ( 1600 yılında ilk defa kitap yazarak para kazanan kadın yazar olarak biliniyor ) adlı yazarın Oroonoko adlı eserini okuduktan sonra , daha önce siyahlar ile empati kurmadığım aklıma geldi ( onlarca arkadaşım olmasına rağmen.. ) Virginia Woolf ise , her an hayatımızın içinde olan kadınlar ile daha önce hiç empati kurmadığımı hatırlattı bana .
Sanırım Woolf'un Kendine Ait Bir Oda'da bahsettiği farkın getirdiği bir özellik bu .
Okuması pek kolay olmayan bir kitap ancak ilerledikçe daha ilginç bir hal aldı ve sonlara doğru büyük keyif verdi.
Aslında şu paragraf beni cezbetti;
Düşünce oltasının ipini nehre sarkıtmıştı . İp, yansımaların ve otların arasında dakikalarca , oraya buraya salındı, sularla birlikte yükselip alçaldı, sonunda oltanın ucunsa ansızın bir düşünce yığıldı :
Dikkatle çekip aldım onu ve özenle yere serdim . Heyhat, çimenlerin üzerine serildiğinde bu düşüncem ne kadar da küçük , ne kadar da önemsiz göründü;
usta bir balıkçının , daha da irileşsin , günün birinde pişirip yemeğe değsin diye gerisin geri sulara bırakacağı türden bir balıktı.
Ve şu paragraf ile muhteşem finali yaptı;
Zihnimin içini dikkatle araştırdığımda arkadaş olmak , eşit olmak, insanları daha yüksek amaçlara yönlendirmek gibi soylu duygulara rastlamıyorum.
Kısaca ve basit sözcüklerle, insanın kendisi olması her şeyden daha önemlidir derken buluyorum kendimi.
Başkalarını etkilemeyi hayal etmeyin derdim, sizleri coşturacak biçimde söylemesini bilseydim.
Her şeyi kendi içinde düşünün.
Bence kadın erkek herkesin okuması gereken harika bir eser.
