" Efsaneye göre; bir gün Yalan ile Gerçek buluşurlar. Yalan gökyüzüne bakıp, derin bir nefes aldıktan sonra dönüp Gerçek'e: "Bugün hava çok güzel!" der. Gerçek, şaşkınlıkla bakar Yalan'a. Hava gerçekten de güneşli ve cıvıl cıvıldır. Şaşkınlığının sebebi ise Yalan'ın ilk defa doğruyu söylemesidir. Gerçek, bu durumdan memnun bir şekilde Yalan'la vakit geçirip, sohbet etmeye devam eder. Sohbetin büyüsüne kapılıp bir kuyunun önüne kadar gelmişlerdir. Su, o kadar güzel ve berraktır ki Yalan yine doğruyu söyleyerek; "Su çok güzel! Hadi birlikte yüzelim." der. Gerçek, kuşkuyla yaklaşarak suya ayağının ucuyla bakar. Suyun güzelliği ve Yalan'ın doğru söylemesi onu suya girmeye ikna etmiştir. Soyunup yüzmeye başlarlar. Keyifli kısa bir zamanın ardından Yalan, bir anda sudan çıkarak Gerçek'in kıyafetlerini kuşanıp, kaçar. Gerçek, neye uğradığını şaşırmış ve son derece kızgın bir şekilde sudan çıkarak Yalan'ın peşine düşer. Yalan, Gerçek'in o harikulade kıyafetleri içinde paspallığından arınmış bir şekilde insanların arasına karışır. Gerçek ise çırılçıplak bir halde Yalan'ı ararken ayıplanır. Onu gören insanlar, böyle çıplak bir şekilde dolaşmasını densizlik olarak bulup hor görürler. Son derece utanan Gerçek, insanların arasından kaçıp tekrar kuyuya geri döner ve kuyunun derinliklerinde sonsuza kadar saklanır. Yalan ise arsız bir şekilde Gerçek'in o muhteşem sureti içinde yüzyıllarca dolaşmaya devam eder. "