"Ayakkabılar eskir be Ali'm.
Her şey eskir.
Bak, sen hala sevdiğim adamsın.
Sen eskime."
Filmini izledikten sonra incelemek istedim.
Nasıl hüzünlü bir hikaye, nasıl asil oyunculuk.
Kenan İmirzalıoğlu karakterle bu kadar mı hemhâl olur, adam oynamamış, yaşamış, can vermiş Ali'ye.
O kadar etkilendim ki. Okurken gözümde nasıl canlandıysa, birebir aynısını izledim. Bu kadar başarılı uyarlama uzun zamandır görmemiştim.
Öykücülüğü Yaşar Kemal tadında, betimlemelerin verdiği hissiyatı ölçüsünde dili bir o kadar duru.
Okurken de ağlattı, izlerken de.
Bir sevda öyküsü etrafında 70-80ler toplum yapısı, hukuk, adalet, eşitlik konusundaki eleştirilerini kaleminin zerafetini bozmadan ince ince işliyor.
Bir yandan da emeğin, sevginin, merhametin yüceldiği çıkarsız, karşılık beklemeden birbirine yardıma koşan, bir vagonda bile mutlu mesut yaşabilecek kanaatkar güzel insanları resmediyor. Gerçek mutluluk; bir saka kuşunun sesinde, bir küpe çiçeğinde, kaynayan çayın ıslığında, bir daktilo tıkırtısında.
Velhasıl gözünü yükseklere dikenlerin hissedemeyeceği yerde.
Keşke o yıllarda yaşasaydım da, bugünlerin yozlaşmış insanlığına ve ilişkilerine denk düşmeseydim. O kadar anlık heves olmuş ki herkes birbirine, yazık. Yazık ki bu hikayeleri ancak hayal edebiliyoruz.
Hayranlığım bu filmle katlanmıştır Kenan beye. Asaletin ve merhametin vücut bulmuş hali. Başına gelen herşeye rağmen, Münire'sine gözlerinin içiyle gülümseyişi, sahiplenişi. Oğluna bakışlarındaki o vakur sevecenlik, esirgeyicilik. Müptelasıyım bu inceliklerin. Ve bir kez daha anladım, ben bu çağa ait değilim.
Derinden etkilendim.
Tavsiyemdir.
