mürekkep lekesi
@murekkeplekesiii
herkes karakteri ile yargılanır, bağlı oldukları toplulukla değil...
İstanbul
1 reader point
Joined on July 2021
İKİ YILDIZ
gecenin en ıssız saatlerinde gözlerimi açar açmaz düşündüğüm ilk şey senin sesin. sesindeki sevecenlik, gülüşündeki sıcaklık, çocuksu heveslerin ve masum düşüncelerin... her geçen gün daha da artıyor duygularım, sanki koca bir çığ olacaklar... altından kalkamayacağım kadar büyük bir çığ... endişe etmem lazım ancak düşünebildiğim tek şey o koca çığ yığının altında ezilmiş haldeyken, yüzüme ufak tefek buseler konduran kar tanelerinin sıcaklığı... seninle gülüyor, seninle üzülüyorum. canın sıkıldığında karanlığın ortasında terk edilmiş mahzun bir çiçek gibi düşüyor omuzlarım ve yine tek bir tebessümünle yeniden yeşeriyor mutluluğun yaprakları, öyle ki meyve verecekler sanki. içimi ısıtıyor sözlerin; soğuk ve karlı bir kış gününde ayakta kalmaya çalışırken uzaklarda tüten bir baca görmüşçesine, kimsesiz sokaklarda usul usul ilerlerken, bir kuşun şarkısını işitmişçesine, sonsuzluğa uzanan bir çölde yorgun adımlar atarken, bir yudum su bulmuşçasına... karanlığın boy gösterdiği bir gecede, gökyüzündeki iki aşık gibiyiz seninle. uzaktan bakıldığında birbirine çok yakın gözüken, fakat gerçekte birbirinden çok uzakta olan iki aşık... elimi uzattığımda hissedebileceğim sanki sıcaklığını fakat asla dokunamayacağım gibi sana.
mürekkep lekesi tekrar paylaştı.
Bazen ayakta kalabilmenin tek yolu ümit etmekten vazgeçmekti. Beklemekten vazgeçmek.
