Voşev kiçik bir ümidlə, itirmək qorxusuyla kədərli şəkildə göstərişsiz-filansız öz içlərində həqiqəti qoruya bilərək mövcud olan bu insanlan izləyirdi; o, artıq həqiqəti qoruyan insanların yanında olmaqla yetinirdi, demək, dünyada doğruları öz bədənində saxlayan insan var və o, indicə nələrsə danışırdı, demək, həmin insanın yanında olmaq bəs edir ki, dözümlülüyü və zəhmətkeşliyi öyrənəsən.