Yaşayan mutsuzlar için iyi ki ölüm var.
''Ölmek büyük bir nimettir. Sonsuza dek yaşayacağımızı düşündüğümde çıldıracak gibi oluyorum. Aklım iflas edecek gibi oluyor. Buruşacak olan derimin, bir köpek dili gibi sarkacağını düşündükçe kendimi yakasım geliyor. İnsanlara katlanmak, acılara rağmen yaşamak zorunda olmak ve hiçbir şeyin son bulmayacağını bilmek insanlığın en büyük ıstırabı olurdu. Ölüm iyi ki var. Bu yüzden mutluyum. Yaşayan mutsuzlar için iyi ki ölüm var.''
Sayfa 95 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Aşkta terazi hiçbir zaman eşit değildir. Biri her zaman daha fazla sever, daha fazla acı çeker, daha fazla üzülür.''
Sayfa 144 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Yarası çok ağır olan insanlar, kendilerine uzatılan merhemin içeriğine bakmadan kullanmak isterler.''
Sayfa 157 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Herkesin kendisini akıllı sandığı bir dünyada herkes acı çekmeye ve çektirmeye mahkumdu tabii. Birimizin diğerine, diğerinin öbürüne, öbürünün ötekisine üstün gelme gayretinin altında acılarımız vardı. Acı bizi besliyordu. Bazılarımızı insan yapıyordu, bazılarımızı canavar.''
Sayfa 253 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Ben kendime inanmıyorum, ama Allah'a inanıyorum. Babam bir gün bana, sevdiğin birini kaybetmekten nasıl korkuyorsan, Allah'ın sevgisini kaybetmekten de öyle kork demişti. O'nun sevgisini kazandım mı hiç bilmiyorum. Ama onu çok seviyorum.
Doğru mu yalan mı bilmediğim bir hikayeye göre, babanın biri oğluna biz gazetedeki dünya haritasını yedi
Sayfa 101 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Hayatta bir insanın her konuda fikri olmamalı. Bir fikrin yahut bir kavramın cahilliğini yaşamalı...''
Sayfa 220 - Sayfa 6Kitabı okudu
''Küçük küçük büyüyen her umut, yarın altından kalkamadığın kocaman bir gerçeğe dönüşür ve sen her şeyin üstüne bir sigara yakarsın...''
Sayfa 245 - Sayfa 6Kitabı okudu
Bütün erkekler ve kadınlar ortalama iki yüz kelime ile yaşıyorlardı. İki yüz kelime ile yaşanacak olan aşk tabii ki de sönüp giderdi. Oysa aşk, kelime demekti. İnsan sevdiğine iki yüz kelime ile aşkını nasıl anlatabilirdi ki?
Susmak insan için en büyük nimettir. Ölene kadar sürekli konuşmak zorunda bırakılsaydık ne olurdu diye düşündüm.Muhtemelen kitaplar yazılamaz, aşklar yaşanamaz ve devletler kurulamazdı. Çünkü herkes birbirini öldürmüş olurdu.
İnsanlar gerçekten çok tuhaf. Bunu anlamak için dahi olmaya da gerek yok. Bir saniye bile ezik dursanız, insanların hayvanlaşan gururlarını ve kendilerini bir halt sanıp kudurduklarını görebilirsiniz. Bu noktada düşünebilen bir insanın aslandan daha tehlikeli olabileceğine inanırım.
Hepimizin sonu neden var olduğumuzu bilememekten geliyordu. Bulamadıkça roller deniyor, beğenmiyor; sonra bir başkasının bize verdiği rolü sorgulamadan üstümüze giyiyorduk. Sonuç olarak kendi hikayemizi değil, başkalarının hikayelerini yaşatıyorduk. Bizim tek kazancımız, acı oluyordu. İşte bu yüzden hikayelerimizi parçalayan herkes suçluydu. Ancak bu suçu sadece dışarıdaki etkenlerde değil, kendi içimizde de aramalıydık. Zihnimizde yaşayan şeytanda, yani egoda, yani ideal benlikte ya da her neyse onun adı, işte onda da aramalıydık...
Yirmi birinci yüzyıl tahammülsüzlük çağıdır. Ve insan tahammül edebildiği kadar aşıktır.
(Mustafa Becit)