İnsanoğlu, icat ettiği canavarın eline düşmüştür ve işin tuhafı bu gönüllü bir esarettir.
Çünkü dünyada "kafa dinleyecek" bir yer kalmadı.
Ekrana bakmaktan bakar kör olmuş insanlar...
Ülke ilerleyip kalkındıkça(!) gökdelenler mevsimi açıldı.
Hayatın gerçeği bu.
Sürekli ilerlemek durumundayız.
Bir şiirin ilk mısraı ve az önce kaybolan keman sesi. Hepsi de boşlukta çırpınıyor, tutunacak dal arıyor, ve sonra sükûtun cenderesi. Birlikte çıkıp soluyab eksprese doğru gidiyorlar. Leylaklar, kasımpatıları, fıskiyeli havuz, beyaz masa örtüleri, kuşlu fincanlar, yeminler, mektuplar, uykusuz geceler, ipek mendil de arkalarından gidiyor.
Sayfa 58
İnsanoğlunun kaç bin yıllık dostu herhal.
Toprak bir, buğday iki.
"Kalp sesi imanın göstergesidir..."
Ben çoktan kapadım o defteri... Lakin defter kapanmıyor... Mazi hiçbir vakit bizi büsbütün terk etmiyor. En umulmadık yerde birden karşımıza çıkıveriyor.
Ancak hayat dediğin nedir ki? Anlaşılmaz bir sır. Kurduğumuz düzen hep öyle sürüp gidecek sanırız. Birden ip kopar, ışık söner, her şey darmadağın olur.
Sayfa 12
