Aslında ben insanları seviyorum, birçok arkadaşım olsun istiyorum, fakat nasıl anlatsam aslında basit bir hareket veya laftan ötürü, "Ulan yanlış bir şey mi yaptım!" diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Müsveddeler
“Anna Karenina’yı taklit ediyor zaman,
Atıyor kendini raylara
Neden her aşk
Bir kadının cenazesini kaldırır mutlaka?”
Sayfa 59 - MetisKitabı okudu
Müsveddeler
"Anlatarak bitiriyorum hayatı
Bilmiyorum başka nasıl bitirilir bir hayat
Bir çiçek çizdim bu akşam avucuma
İsmini her şey koydum
Simli ojeler sürdüm yalnızlıktan sıkıldığımdan.
Müsveddesi gibi şimdi tırnaklarım
Yıldızlı bir gecenin."
Sayfa 53Kitabı okudu
Dostoyevski Biyografi
Mektuplardan oluşan kısa bir roman olan İnsancıklar 1844-45 kışında birkaç kez yenilenerek yazıldı. Bu kitabın eleştirmenlerce keşfi Rus edebiyat tarihinin en ünlü olaylarından biridir. Dostoyevski mayısta müsveddeleri, Mühendislik Akademisi'nden tanıdığı, kendisi gibi edebiyat meraklısı olan Grigoroviç'e verdi. Grigoroviç de bunları, şiirleri kendisini şimdiden edebiyat dünyasına tanıtmış olan genç yazar Nekrasov'a götürdü. Bu ikisi müsveddeleri okumaya başladılar, bütün geceyi okumakla geçirdiler.
Sabahın dördünde gelip Dostoyevski'yi uyandırdılar, bir şaheser yazmış olduğunu söyleyip kutladılar. Müsveddeler edebiyat hiyerarşisinin basamaklarında yükselmeye devam etti. Nekrasov bunlan Belinski'ye verirken, "yeni bir Gogol doğdu" diyordu. Ünlü eleştirmen kısa bir kuşku anından sonra Nekrasov ile Grigoroviç'in yargılarını onayladı. Üç gün sonra Dostoyevski Belinski'ye tanıştırıldı. "Anlıyor musun?" diye bağırdı Belinski, "yazdığın şeyin ne olduğunu anlıyor musun? .. Yirmi yaşındayken bunu anlaman olanaksız." Ve karşısındaki mutlu, şaşkınlıktan ağzı açık kalmış genç yazara eserinin önemini anlatmaya başladı. "Ben gerçekten bu kadar büyük müyüm?"; Dostoyevski kendisine böyle soruyordu ve otuz yıl sonra, bu sahneyi hayatının "en mutlu, en büyüleyici anı" olarak nitelendiriyordu.
Sayfa 30 - İnsancıklarKitabı okudu
