Hayatımda mutlu günlerim olmuştu elbette, ama mesele sadece mutluluk değildi. Önemli olan yaşadığını, hayatın bir anlamı, bir değeri olduğunu hissetmekti.
Burayı hâlâ okur musun aklına gelir mi bilmiyorum ama son yazım olacak bu hesabı da komple sileceğim.
Vicdan azabından ne nefes alabiliyorum ne yemek-içmekten zevk alıyorum artık. Hiç kimsenin yüzüne bile bakamıyorum. Hele senin ve ailenin mutsuzluk temalı iletilerini gördükçe.
Sapkınça zevklerden kaynaklı birkaç aydan dolayı kimse bunları yaşamamalıydı. Ben şimdiye kadar bir karıncaya bile zarar vermemiştim, kimseye bir faydam dokunmasa bile zarar vermemiştim. Şimdi bir aileyi mahvettim , iki çocuğun vebaline girdim. Her şeyden o kadar pişmanım ki. O lanet günde o mesajı attığıma, konuşmayı sürdürmeye devam etmeme..
Senden tek isteğim kendini ona affettir. Herkes hata yapabilir, herkes yapmıştır. Onun sevgisini güvenini kazan , tekrar aile saadetinizi sağla başka bir isteğim yok.
İletilerini okudukça her gün yavaş yavaş ölüyorum. Ahiret inancım ve çocuğum olmasa muhtemelen intihar edip bu vicdan azabından kurtulurdum. Tek duam o lanet günden önceki duruma dönmeniz, sevgisini, güvenini tekrar kazanman. Umarım bu her ikimize de ders olur. Ben dersimi çok ağır bir şekilde aldım, almaya devam ediyorum. Ben yapmam etmem diye ortalıklarda kibirle gezerdim şimdi yerdeki karıncadan daha ezik hissediyorum kendimi. Artık oğlumun yüzüne bakabildiğim sürece ona babalık yapmak dışında bir hayat amacım kalmadı. Umarım çocuklarınla , eşinle hayat boyu mutlu olursunuz. O seni çok seviyor, sen de ona sevgini hissettir. Allah sizden sevgisini, şefkatini hiç esirgemesin.