Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
İlk Cemre
Benim var ya, herkesin de kendine özgü cemresi vardır diye düşünüyorum.
Bazılarının belki henüz düşmemiş sandığı, bazılarının bildiği, beklediğini bulduğu.
Her güvenişin ardından, insancıl hayal kırıklığı yaşamadan.
O, bunu nasıl yapar duygusunu yutkunmadan.
Ne düşmek ne de kimsenin düşmelerini seyretmeden.
Elimizin yettiği kadar yeri düzeltip, nefesimizin yettiği kadar dua ekleyerek, yaşanan tüm sıkıntılı anlara derman, yaralara şifa niyetiyle eksik yanlarımızın son bulduğu..
Umarım ilk cemre sabahında güneş doğduğu andan itibaren aldığımız her nefeste şükredecek sayısız güzel anlarımız ile birlikte;
Düşüşünden tek mutlu olacağımız şey de cemre'ler olsun..
youtu.be/v47y4yjW8ag
Sevgi...
Nedir sevgi?
Tadına doyamadığımız yemek mi?
Hasretini çektiğimiz vatan mı?
Çocuklarına bütün sevgisini veren ebeveyinler, ben dahil...Gerçekten anlıyor muyuz onları? Ulaşabiliyor muyuz onların dünyasına? Eğer cevabınız "evet" olursa..daha detaylı düşünün derim. Uslu çocuğumuz var. Konuşuyor muyuz onunla yeterince? Anlatıyor mu, yada anlatabiliyor mu acısını, tatlısını bize? Bir de geçmişimize gidelim. Kendi çocukluğumuzla karşılaşalım. Mutlu anlarımız, üzgün anılarımız...Kim vardı yanımızda? Yada var mıydı olması gerekenler? Bizi şu halimizle şekillendirenler mi daha mutluydu, biz mi? Hadi bir de en üzgün, yalnız, kimsesiz anımızı çıkaralım belleğimizden. O an ne düşünüyorduk? O anı tekrar gözden geçirelim. Biz bize sarılalım, şuankı benimizle çocuk benimize sarılalım, "yalnız değilsin", "artık ben varım, beraber aşacağız!" diyelim.
İşte bunu yaparsak belki, ama belki anlarız çocuklarımızı. Neden hırçınlar? Nerede yanlış yaptık? Acaba yeterince yanında olabiliyor muyuz? Ben bu soruları veriyorum kendime. Onlar bunu anlamasa da, bazen sinirli, bazen çekilmez, bazen huysuz olabiliyorum, ben bile bana dayanamıyorum bazen. İletişim kurmak için çabalarken doğru adımı atmayan benimdir belki...
Sahiplenelim, lütfen, çocuklarımızın bize yansıtmadıkları, yansıtamadıkları yanlarını görmeye çalışalım. Kırgın, üzgün, incinmiş çocuklar bazen bizi üzmemek için "her şey yolunda" mesajı verebilir. Aldanmayalım. Bu gün bizden alamadıkları sevgini yarın yaralar alacakları yerde ararlar....
Kitabsever
Mutluluk yaşanmaz, hatırlanır diye bir cümle okumuştum gerçekten çok doğru yaşarken farkında olmayız hiçbir zaman mutlu olduğumuzun seneler sonra bir gün alelade bir anda burnumuzun direği sızlar ve o ana gider zihnimiz , senle ne çok güzel mutlu anlarımız varmış baba ..
"...anılar ölmüş değil, yalnızca uykuda."
... umutsuz dönemlerimizin yanı sıra mutlu anlarımız da var, yüreğimizin, ruhumuzun neşeyle dolduğu, sabahları cıvıl cıvıl ötmekten kendini alamayan tarla kuşu gibi coştuğumuz.. Ruhumuz kimi kez sıkışsa, korkulara kapılsa bile...
Sevdiğimiz herkesin, her şeyin anısı olduğu gibi duruyor ve yaşamımızın akşamında yeniden uyanıyor...
Evet anılar ölmüş değil, yalnızca uykuda. Ve bunlardan bir hazine toparlamak hiç de kötü değil.
....
Kaderini Sev, Çünkü Aslında Hayatın Bu - NietzscheTaner Şanlıoğlu · Destek Yayınları · 20202,739 okunma
Umutsuz dönemlerimizin yanı sıra mutlu anlarımız da var, yüreğimizin, ruhumuzun neşeyle dolduğu, sabahları cıvıl cıvıl ötmekten kendini alamayan tarlakuşu gibi coştuğumuz... Ruhumuz kimi kez sıkışsa, korkulara kapılsa bile... Sevdiğimiz herkesin, her şeyin anısı olduğu gibi duruyor ve yaşamımızın akşamında yeniden uyanıyor...
Evet anılar ölmüş değil, yalnızca uykuda. Ve bunlardan bir hazine toparlamak hiç de kötü değil.
Sayfa 27 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Aersen’in naaşının yanında durduğum sırada, ölümün dinginliği, vakarı, görkemli sessizliği biz yaşayanlara kıyasla öylesine üstündü ki, hepimiz kızının büyük bir yalınlıkla söylediği şu sözlerin doğruluğunu içimizde duyduk: “Yaşamın ağır yükünden kurtuldu, bizlerse katlanmaya devam etmek zorundayız.” Yine de o eski yaşamımıza öylesine bağlıyız ki.. Çünkü umutsuz dönemlerimizin yanı sıra mutlu anlarımız da var, yüreğimizin, ruhumuzun neşeyle dolduğu, sabahları cıvıl cıvıl ötmekten kendini alamayan tarlakuşu gibi coştuğumuz.. Ruhumuz kimi kez sıkışsa, korkulara kapılsa bile... Sevdiğimiz herkesin, her şeyin anısı olduğu gibi duruyor ve yaşamımızın akşamında yeniden uyanıyor.. Evet anılar ölmüş değil, yalnızca uykuda. Ve bunlardan bir hazine toparlamak hiç de kötü değil.
Sayfa 28Kitabı okudu
ELİMİZİN HAMURUYLA TÜFEK TUTTUK!
"Savaşı erkekler yapardı. Erkekler (erkeklerin
çoğu) savaştan hoşlanırlardı, çünkü erkeklerin gözünde
"savaşmakta bir şan, bir zorunluluk, bir tatmin" vardı, oysa
kadınlar (kadınların çoğu) böylesi duyguları hiç hissetmezler
ya da savaştan hiç hazzetmezlerdi."
- 
Başkalarının Acısına Bakmak
-
..En çok anneanneye ağlarız. O bizim çocukluğumuzdur. Mutlu anlarımız, renkli şekerlerimiz, azarlamalara karşı önümüzde duran yumuşacık kalkanımız, 99'luk tespihinde dönen bin bir türlü duamız, masallarımızdır anneannemiz. Anlatığı dev babadan kaçıp eteğine, yeleğine saklandığımız, sığındığımız o efsunlu kokusuyla elbette en çok ağladığımız olmayı hak etmiştir anneannelerimiz...
En mutlu anlarımız en plansız yaşadığımız anlar sanırım. 😊
