Cuma günü kitaplığımın önünde kafamda büyük boy soru işaretleriyle 'Hafta sonu ne okusam acaba?' diye takılıyordum. Sonra dikkatimi bu kitap çekti ve reading slump'ın verdiği karamsarlığa yenik düşmemek için üstünde fazla düşünmeden hızlıca kitaba başladım. Açıkçası içten içe de kitabın çok karmaşık, abartılı, fazla fazla anlatımlı olacağından korkuyordum. Ama meğerse ne çok yanılmışım. Bir kere Lucy ve Christopher'ı okumak çok çokk güzel ve benim için çok değerliydi! Sonra anlatım o kadaaar akıcıydı kii su gibi böyle sayfalar akıp gidiyor. Hatta bir ara ben bile elimdeki sayfalara şaşırdım ve 'Nasıl yaaa!?' oldum. Sonra Jack ve Hugo etkenleri var ki ikisinin muziplik başlığı altında sakladıkları ince, güzel düşüncelere eridim, bittim, düştüm, yıkıldım. İlk sayfasından itibaren çok sakin, duygusal, muzip, basit ve iyi yürekli yazılmış. Sizi saçma sapan yerlere çekmiyor. Belli bir amaç doğrultusunda ilerliyorsunuz. Sadece ortalarda dedim ki 'Bir şey istiyorum, bir patlama, bir bomba, bir pırıltı. Kitabın enerjisini yükseltecek herhangi bir şey!' Sonra o sonu okudum ve.. göz yaşlarım teker teker düştü. Sadece o çocuğun ağzından çıkacak o tek kelime bile beni ağlatmaya, kitaba 10 vermeme yetti. Çok güzeldi ve yazar onları mutlu bir sona kavuşturduğu için çok çok mutluyum. Anneler gününde de Lucy gibi bir karakteri okumak gerçekten çok anlamlı, güzel bir tesadüf oldu. Herkese bu tatlı ve çokça anlamlı kitabı okumayı tavsiye ederim. Çokça sevgilerim ve güzel dileklerimle, keyifli okumalar dilerim.
Bence kitabın %100 uyumlu müziği: Finale-Danny Elfman (Tabikii Willy Wonka♡)
Yol ile başladığım yolculuk 
Yokuşun Başı ile devam etti. Nusret zorlu bir yoldan giderken, şimdi karşısında bir yokuş var ve o yokuşu çıkmak zorunda. Bakalım o zorlu yokuşu nasıl çıkacak?
On iki yaşında bir çocuk düşünün. Elinde hiçbir olanak yok, hiçbir gelir yok. Ama azim var. Ben yapacağım, ben başaracağım diyen bir azim.
