Modern evliliğin tuhaf yan ürünleri vardır. Eğer evlilikten önce aşk mevcut ise, evlilik denen birlikteliğin sıkıcılığı içinde kesinlikle solup gider. Özellikle de çalışmak zorunda kalmayacak kadar zengin olan eşlerde, dingin evlilik mutluluğuna yönelik temel nitelikli antipati oluşur. Sevda ve aşkların içine balıklama dalmaktansa, bunların yanından geçip gidenler, sadece hayal gücünden yoksun olan kadınlardır.
Sayfa 165 - İlya Yayınları
MUTLU AŞK YOKTUR
İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini
Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi
Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi
Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an
Mutlu aşk yoktur
Hayatı Bu silahsız askerlere benzer
Bir başka kader için giyinip
''Birinin hayatına,
birinin üzüntüsüne,
birinin mutluluğuna,
birinin ruhuna,
birinin eline,
yüzüne,
sırtına,
omuzuna,
yüreğine,
bazen söz,
bazen göz,
çoğu zaman kalbinizle
minicik de olsa,
tüm samimiyetinizle dokunun..''
(Farid Farjad)
"Gölge ve ışıkla kutsanmış olan size, iki göz bağışlanmış, perspektif bilgisi bahşedilmiş ve çeşitli renkleri görmek mutluluğuna kavuşmuş olan size, bir açıyı gerçekten görebilen ve Üç Boyut'un mutlu bölgesinde bir Dairenin tüm çevresini seyredebilen size -Düzülke'de birbirimizin şeklini tanımakta ne büyük güçlüklerle karşılaştığımızı nasıl anlatabilirim?"
Sayfa 33Kitabı okudu
Elimiz acaba insanlığın mutluluğuna mı, yoksa sefaletine mi katkıda bulunuyor? Eldivenlerimizi çıkarabilirsek, belki parmak izlerimizden anlayabiliriz neler yaptığımızı.
Sayfa 100Kitabı okudu
SORUMLU OLMAK...
Yirminci yüzyılda uygarca direnişin adıdır “medeni cesaret.”
Bu konuda çok zengin değil toplumumuz. Bir kaplumbağa gibi yaşamayı,
bir "sürüngen" gibi beslenmeyi, bir “yılan” gibi yükseklere tırmanmayı hüner
saymışız yıllarca. Sorumluluk pınarlarından, bilinç çeşmelerinden gürül gürül
akan kişilikleri, köhneleşmiş yasaların kıskacı altında yaşatmayı tek çıkar yol
bilmişiz yıllarca.
Karanlıklarla beslenen korkuları, bir tel örgü, bir dikenli tel gibi sarmışız dört
bir yanımıza. Yüreksizliğin özrünü bir parça da kendi küçücük dünyalarımızın mutluluğuna sığınarak gidermek istemişiz.
Bir kişiye yapılan haksızlık, bütün topluma karşı işlenmiş bir suçtur.
Bu bilinci paylaşmak ve bu sorumluluğu yerleştirmek zorundayız.
Uygarca paylaşılan sorumluluk bilinci, özgürlüğün de, demokrasinin de tek güvencesidir. Bu güvence sağlanmadıkça, demokrasinin temeline bir tek taş
bile konmuş olamaz.
Unutmayalım ki “cesur bir kez, korkak bin kez ölür.”
Önemli olan, insanın böyle bir toplumda bir “mezar taşı” gibi
suskunluk simgesi olmamasıdır.
Yeni Ortam 9 Aralık 1974