Ezildiği ve unutulduğu günden beri yüreklerini dışa kapatanlarda fazla heyecana yer yoktur, ürkme vardır, tedirginlik vardır.
Onlar gibi olmakla, hiç olmak arasında bir çizgi vardır, buna 'kendin olmak' diyoruz
"Bilyelerimi ve topaçlarımı, güzel bir kumrunun kanadında saklamıştım. Hatırlıyorum da, yediğim taze simitlerin çocuksu tatlarını sol cebimde unutmuşum. Düşerken sakladığım yaraları sağ cebime saralı çok olmuştu. Platonik aşklarımı koymuştum utanmadan arka ceplerime, ama öyle değilmiş, sığmazmış çocukluk ceplere..."
Ben ürkek bir kalbi taşırım küçüklükten beri,kıyamam ona ....
Sayfa 65Kitabı okudu
küçük şeyleri unutamıyor insan.
küçük anları, küçük renkleri, küçük oyuncakları, küçük sevgileri.
büyüdükçe unutamıyor küçük şeyleri. 80 ve 90 ların tetrisi, Hugo su, leblebi tozu, eti pufu bir kitaba sığmış gibi yalnız kokusu eksik.
Büyüdükçe, hırslandıkça, bencilleştikçe.
"tüm duygularını tek insanda harcayan insanların
bir süre sonra kimseye karşı bir şey hissetmemeleri
anormal değil, normaldir."