Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…
Aynı insan değil gibisin."
"Değilim. Belki kimse uzun süre aynı kalmıyordur."
Mutsuzluğumuzun Kışı / John Steinbeck
Okumanız dileğiyle:)
İnka tapınaklarına bilim adamlarını götüren yerliler, ara sıra oturmaktadır ve bilim adamları da mecburen onlarla birlikte beklerler. Hedefe ulaşılıp sebep sorulunca, yerlilerin verdikleri cevap çok enteresandır:
“-Ruhlarımız geride kalmışlardı, onları bekledik.”
İnka tapınaklarına giden yerliler, ruhlarının geride kaldıklarını fark ederek
Mutsuzluğumuzun en güçlü kaynağı, bizden beklenen kişi olmak için delice çırpınmak, böylece bir gün sevileceğimizi ve değer göreceğimizi sanmaktır. Oysa olmadığımız biri olmak için çırpınmak yerine, olduğumuz kişiyi kucaklayıp sevilmemek daha sağlıklıdır.
Tunç Tataker