Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…
"bu bizim mutsuzluğumuzun kışı."
Sayfa 138 - Yapı Kredi Yayınları / Modern Klasikler 2.baskıKitabı okudu
Ethan öfkeyle, «Tabii anlamazsınız hiç başınıza gelmedi ki.»
«İnsanlar yıkılmazlar, yani büyük şeylerle mücadele edebilirler. İnsanı öldüren şey kemirilmektir. İflas etmesi için sürekli dürtüklenir. Yavaş yavaş korkmaya başlar. Ben de korkuyorum. Long Island Elektrik Şirketi iflas edebilir. Ama benim karım elbise ister, çocuklarımın ayakkabı ve eğlenceye ihtiyaçları var. Ya okula gidemezlerse? Aylık faturaları, doktor, dişçi, bademcik ameliyatları masraflarını kim ödeyecek? Bir de hastalandığımı ve bu Allah'ın cezası kaldırımı süpüremediğimi düşünün Elbette anlayamazsınız. Yavaşça gelir cesaretinizi siler süpürür. Gelecek ayın buzdolabı taksitinden ötesini düşünmek elimde değil. İşimden nefret edi yorum ve kaybedeceğim diye de ödüm patlıyor. Bütün bunları nasıl anlayabilirsiniz?»
Sayfa 18
Ormana nasıl bağırırsan öyle yankı yapar. Bunu bize daha çocukken söylemişlerdi. Bunu zaten biliyoruz; ama buna inananlar yalnızca birkaç mutlu kişi. Çünkü inansak mutsuzluğumuzun yaratıcısı olduğumuzu anlamakla kalmaz, mutluluğumuzu da kendimiz yaratabiliriz.
