Medya tarafından bize kabul ettirilmeye çalışılan "mutlu ol, güzel ol, farklı ol," mesajlarının yarattığı baskı ters bir etki yaratarak mutsuzluğumuzun asıl sebebi haline geliyor. Var olmak, ekranlardaki insanlar gibi yaşamak istiyoruz, fazla kilolarımızdan yakınıyoruz, yüzümüzdeki kırışıklıklar bize huzursuz ediyor, cep telefonunuzu yeni modeli çıktı ve bu yaz Yunan adalarında tatil yapmak çok önemli...
Sayfa 11 - Black Mirror Sayısı
Dış dünya tarafından görmezden gelinmek, umursanmamak, kendi başına "kötü" olarak algılanmalı mı? Ya da bizler, düşüncelerimizde bu olguyu "kötü", "hayatın bittiği an", "ölümden de beter" olarak konumlandırdığımızda, kendi elimizle acılara açılan kapıları açmış olmuyor muyuz? Bu konuda çok sayıda filozof ve bilgenin düşüncelerine yer verilebilir; fakat ben, bir başka anlamda filozof ve düşün adamı olan Erkin Koray'ın "Nedir o seni kızdıran, memnun edeceği yerde" dizesinin anlatılmak isteneni en kısa ve kestirmeden açıklayabileceğine inanıyorum. Medya tarafından bize kabul ettirilmeye çalışılan, "Mutlu ol", "Güzel ol", "Farklı ol" mesajlarının yarattığı baskı ters bir etki yaratarak mutsuzluğumuzun asıl sebebi haline geliyor. Var olmak, ekranlardaki insanlar gibi yaşamak istiyoruz, fazla kilolarımızdan yakınıyoruz, yüzümüzdeki kırışıklıklar bizi huzursuz ediyor, cep telefonumuzun yeni modeli çıktı ve bu yaz Yunan adalarında tatil yapmak çok önemli...
Sayfa 11Kitabı okudu
Romalı komedya yazarı, Titus Maccius Plautus’a göre insan, doğası itibariyle bencil, güvensiz ve korkak bir varlıktır, bu sebeple ünlü sözü “İnsan insanın kurdudur” (Homo,Homini,Lupus ) sözünü ortaya atmıştır. Mutsuzluğumuzun birincil sebebi aslında biziz. Mutlu olmak, en güzel sevgiliye, en iyi arabaya, kaliteli kıyafetlere sahip olmak değildir. Yolda yürürken, bir sokak müzisyenin sevdiğin şarkıyı çalmasıyla, sevdiğin insanın seni gerçekten sevmesiyle, mutlu olabilirsin. Parasal anlamda fakir kalabilirsin, bu senin suçun değil. Özünde ruhumuz, zihnimiz fakir olursa yaşamdan alınan zevkten mahrum bırakırsak kendimizi asıl fakirlik budur.
Mutsuzluğumuzun birincil sebebi aslında biziz. Mutlu olmak, en güzel sevgiliye, en iyi arabaya, kaliteli kıyafetlere sahip olmak değildir. Yolda yürürken, bir sokak müzisyenin sevdiğin şarkıyı çalmasıyla, sevdiğin insanın seni gerçekten sevmesiyle, mutlu olabilirsin. Parasal anlamda fakir kalabilirsin, bu senin suçun değil. Özünde ruhumuz, zihnimiz fakir olursa yaşamdan alınan zevkten mahrum bırakırsak kendimizi asıl fakirlik budur.
Bir kitapta şöyle diyordu: "Bizim mutsuz olmamızın tek sebebi içinde bulunduğumuz durumun hayat boyu devam edeceği düşüncesidir. Oysa ki dertler geçicidir. Gelirler, biraz konaklayıp giderler."
Sizce bizim mutsuzluğumuzun tek sebebi nedir?