Cemal Süreya'nın şu mısrasını elbette duymuşsunuzdur: "Biliyorsun ben hangi şehirdeysem, yalnızlığın başkenti orası."
Bunu düşünce, kısacık hayatında tek bir kitap yazan Muzaffer Tayyip Uslu'nun olduğu şehir, naifliğin başkenti olmalıydı bana göre. 1946 yılında 24 yaşında veremden ölen bir insanın, ölümünden bir yıl önce çıkardığı kitaba "Şimdilik" ismini vermesinden bile anlaşılabilir bu.
Şiirinde kullandığı dil oldukça sade, lakin anlam bakımından oldukça derin. Ölümü düşünerek, yaşamaya dair yazılmış olan bu kısa kısa şiirler, umudun barınabilmesi için yapılan evin birer tuğlası gibi.
