- Nənəm olsa, deyərdi ki, o, bir anlıq ruhlar aləminə baş çəkib. Bizsə onu geri qaytarmışıq... Buna görə ömrü boyu bizə minnətdar olacaq, ya da əksinə, olmayacaq. Bəziləri düşünürlər ki, insanı oradan geri qayıtmağa məcbur etmək yaxşı iş deyil.
- Sən nədir, oradan qayıtmış kiminləsə danışmısan?
- Hə... Onlar belə deyirlər.
- Sən onlara inanırsan?
Ondan "hə" cavabını eşitmək istəyirəm, bunu hədsiz dərəcədə arzulayıram, amma o sadəcə çiyinlərini çəkir.
- Yaxşı, onlar oranı necə təsvir edirlər?...
...- Deyirlər ki, orada nə qayda-qanun var, nə də cəza. - Anik söyləyir. -Oranı çəkisiz və gözəl bir yer adlandırırlar.
Qəflətən məni ağlamaq tutur.
- Hamı ora gedir?
- Elə deyirlər.
- Biz də gedəcəyik? Mən də?
- Hə.
- Sevdiklərimiz də?
- Aydın məsələdir.
Mən gözlərimi yumuram, göz yaşlarım yanaqlarıma axır. Hiss edirəm ki, onun bayaqdan haqqında danışdığı ruh, yəni mənim ruhum azad olmağa can atır, ora aparan yolu axtarır. Ancaq bədənim imkan vermir, hələ tezdir.
- Deməli, o məni orada gözləyir.
Gözlənti.
Bu gün Qış parkına aparan yeraltı keçiddəki iki eskalatorun heç biri işləmirdi. Oradan keçən ən azı 10 nəfəri izlədim: hamısı eskalatora qısa “trip” atıb yanındakı adi pilləkənə yönəlirdi. Əslində eskalator da işləməyəndə, sadə pilləkəndən fərqlənmir. Amma məsələ bundadır ki, daha çoxunu vəd edən eskalator, işləmədiyi halda eyni funksiyanı yerinə yetirən sadə pilləkəndən belə geridə qalır, - çünki gözlənti fərqlidir.
Həyatda da eyni məntiq işləyir. Özünüzü “eskalator” kimi təqdim edəndə, daha böyük nəticələr vəd etdiyinizdə - dayanmaq, hərəkət etməmək sizi hətta heç vaxt heç nə vəd etməmiş “pilləkənlərdən” daha dəyərsiz edir. Çünki gözlənilən ilə reallıq arasındakı fərq ən çox burada qabarır.
Ona görə də eskalator olmağa qərar verməzdən öncə anlamaq lazımdır ki, artıq daha azı ilə kifayətlənmək, sadəcə “pilləkən” olmaq lüksünüz qalmayacaq. Vədin ağırlığını daşımağa hazır olmadan böyük görünmək cəhdləri isə çox zaman işləməyən mexanizm kimi özünü tez biruzə verir.
