Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş gibi davranırlar.
İnsanın kendiyle mücadelesi, bağımlılıklarını yok etmesiyle başlar.
Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım, küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü, "Kendini karşındakinin yerine koy." Ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunu yani kendini bulamadım ve beynimin bir parçası boşlukta uçuşan, hayata uzaktan bakan, sadece seyreden bir çift göze dönüştü.
Okur Takip Önerileri
Sorarlarsa, "Ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını:
"Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."
Sayfa 252Kitabı okudu
İnsanların birbirlerine aşıkken gündelik hayatlarına devam etmelerini anlayamıyordum.
Sayfa 188Kitabı okudu
Ben ev aramadım hiçbir zaman. Hiçbir yeri, bir gün geri dönmek için terk etmedim.
"İnsanlar..." dedim fısıldayarak. "Taşırlar insanları. Kundaktayken, tabuttayken. Hep taşıyacak birileri olur. Bazıları dostluktan, bazıları cepteki paradan, bazıları da içinde bulundukları sistem bir gün onlara da taşınma sırasının geleceğini söylediği için, taşırlar insanı..."
Sayfa 39Kitabı okudu
Bu gözyaşları hayattayken değerini bilemediği bir sevgiliden bilerek ayrılan birinin döktüğü gözyaşlarını andırıyordu.
Sayfa 596
Ruhunda düşlere, bilinmez ve gizemli hiçbir şeye yer yoktu.
Her şeyden fazla, hayalperestlikten korkardı. Çünkü bir yandan dost, bir yandan düşman olan riyakardı hayaller.
Güzel günler kalmaz, uçup gider ve hayat akar, bir krizi diğeri izler.
Sayfa 75
Varlığı topluma hiçbir şey kazandırmadığı gibi, yokluğu da bir şey yitirtmiyordu.
Demek yaşamak istediğim tek yer
olan o hafızandan şimdiden silindim.
"Bu kapıları bana Atatürk açtı softa herif anladın mı? Atatürk açtı bu kapıları bana, sen kim oluyorsun da yeniden o karanlık deliklere tıkmaya kalkıyorsun Türk kadınını ha?"
