UZAYLI KOCAKARI
(Ursula K. Le Guin - 1976)
Menapoz, akla gelebilecek en cazibesiz konu herhalde; bu da ilginç, çünkü menopoz hâlâ bir tür tabu kırıntısına sahip olan pek az konudan biri. Menopozdan ciddi bir biçimde söz etmek, genellikle huzursuz bir sessizlikle karşılanır; alaycı bir atıf ise rahatlamış kıkırdamalarla. Sessizlik ve kıkırdama;
Tanrıdan beni değiştirmesini diliyorum.
Konuşursam gösteriş yapmak istediğimi sanıyorlar, susarsam gülünç buluyorlar beni, karşılık verirsem kaba kızı oluyorum; akıllıca bir şey ortaya atsam sinsi, yorulsam miskin, yemekte bir lokma fazla bir şey yedim mi de bencil sayılıyorum, aptal, budala, korkak, kurnaz ne kılıklara sokmuyorlar ki beni! Bütün gün kendimin ne çekilmez bir çocuk olduğunu dinlemekten bir hal oldum, ciddiye almaz gibi görünüyor, içime atıyorum üzüntümü. Yoksa nasıl üzgünüm, bilemezsin. Tanrıdan beni değiştirmesin diliyorum, nolur başka türlü bir insan olayım da bari herkesin öfkesini üstüme çekmeyeyim.
Sayfa 63Kitabı okuyor
KÜÇÜK ADIMLARLA BAŞLAR
Yine bir huzursuzluğa,
Göz açmak bu bana.
Yine israf gündüzler,
Ömrümden çala çala.
Bu gereksiz insan topluluğundan,
Acaba nasıl kurtulmaca?
Ömrümü sömürtmeye geldim buraya,
Tura
Asıl iyi ki var olan onlar, kabul et bunu diyor içim. Onlar da olmasa sen ne olursun ki, hiç olursun, hiç kimsesiz bir hiç, onlar iyi ki varlar da sen varsın böylece.
.
kendim için var mıyım yok muyum?
.
Zaten niye umutlanmıştım ki? İnsan hayatının bir yerinde hayatına bir bakar ve anlar, anlamıyorsa aptaldır, ben aptal değilim ama yine de
_Hayat, sürprizlerle dolu bir kumardır ve hayatın ne olduğunu sadece kumarbazlar bilir.
_Eğer cesur değilsen samimi olamazsın, sevemezsin, güvenemezsin, gerçeğin peşine düşemezsin. O yüzden önce cesaret gelir. Ve diğer her şey onu izler.
_Risk al. Belirsizlik deme; merak de. Güvencesizlik deme; özgürlük de. Bu güvencesizlik, hayatın
Gürültüler ve ayak sesleri başlamıştı. Rozovskiy tiz sesiyle bağırıyor ve ağlıyordu. Sonra koridorun kapısı giderek uzaklaşan seslerle şangırdamaya başladı ve ortalık sessizleşti... Evet. Böylece astılar onları. İple boğdular ikisini de. İdamı gören başka bir nöbetçi bana Lozinskiy’in direnmediğini, ama Rozovskiy’in uzun süre debelendiğini, darağacına sürükleyerek götürdüklerini, ipi boynuna zorla geçirdiklerini anlattı. Evet. Bu nöbetçi biraz aptal bir delikanlıydı. ‘Beyim, bana korkunç olduğunu söylemişlerdi. Hiç de korkunç değil. Asılır asılmaz, sadece iki kere şöyle omuzlarını oynattılar –omuzların nasıl kasılarak yukarı kalkıp indiğini göstermişti–, sonra cellat, ilmekler daha iyi sıkışsın diye ipi çekti, o kadar: Sonra titremediler bile.’ Hiç de korkunç değil,” diye nöbetçinin sözlerini yineleyen Krılstov, gülümsemek istiyordu ama gülümsemek yerine hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı.
Bundan sonra ağır ağır soluk alarak ve boğazında düğümlenen hıçkırıkları yutarak uzun zaman hiçbir şey söylemedi.
Sakinleşince:
“O günden sonra devrimci oldum. Evet,” dedi ve hikâyesini kısaca anlatıp bitirdi.
İş bankası yayınlarıKitabı okudu
