“Deniz Ve Biz..”
Hayat dalgalı bir deniz.
Tutunmaya çalışıyoruz.
Dalgalar arasında küçük bir tekneyiz.
Gel gitler içindeyiz.
Sahile yakın duran güven içinde.
Her yer deniz.
En başta içimiz.
Kılavuzsuz, kaptansız ve pusulasız yol almak zor bu denizlerde.
Gittin mi gittin…
Rüzgâra, akıntıya kapılmak da var.
İçinin denizlerinden ne haber?
Dalgaları say say
Ölesin ki, doğasın.
Bir günde doğacaksın... büyüyene kadar onca sene geçecek, ama bilemeyeceksin ki, ağaçtan mı?
topraktan mı? çimenden mi? yoksa bir nur'dan mı var edildiğini bulana kadar kaybolacaksın. Olup bitenden, yitip; gidenin, nereye gittiğini bulana kadar.. bulamayacaksın!
Sorgulamadan
Yargılamadan
Susarak kabulleneceksin ölümü...
Dur bakalım hele,
Nasipten öteye yol yok demişler.!
Peki insan, nasibinden bir adım dahi öteye gidemeyeceğini bilmesine rağmen olan ve olmayanlara niye üzülüyor(uz)?
Var mı bilen?
İnsanın kendine ettiği bu eziyet niye?
Ne Yöne Ne Kadar giderseniz gidin,
Nasipten öteye yol yok.
Güzel Ekelim ki dünyaya insanlığımızı,
Her gönülde kendimize vefa biçelim....
Ne yöne ne kadar giderseniz gidin, nasipten öteye yol yok.
Güzel ekelim ki dünyaya insanlığımızı, her gönülden kendimize vefa biçelim...