‘’Adaletsiz ölümden sonra söyleyecek bir şey yoktur. Hem de hiçbir şey. Bunu şimdi daha iyi göreceğiz. Zeytin ağacının dalından zümrüt rengi küçük bir krizalit sallanırmış. Krizalit ertesi gün kozasından uçan bir kelebek olarak çıkacakmış. Ağaç, krizalit büyüdüğü için mutluymuş ama gizliden gizliye birkaç yıl daha kalmasını istiyormuş. Gidince beni de unutur diyormuş. Ağaç, krizaliti rüzgârdan, karıncalardan korurmuş. Ama avcılarla, kötü hava koşullarıyla tek başına mücadele etmek üzere gidecekmiş. O gece bir yangın sarmış ormanı ve krizalit kelebek olamamış. Sabaha yangın sönmüş. Ağaç yerinde duruyormuş ama kalbi yangında kül olmuş, alevlere boğulmuş, kedere boğulmuş. O günden sonra ne zaman dalına bir kuş konsa ağaç, krizalitin uyanamayışını anlatırmış ona. Kanat çırpışlarını, mavi gökyüzünde uçtuğunu, özgürlükten sarhoş olduğunu, gizli aşklarımıza tanıklık ettiğini hayal edip durmuş.’’