Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.13
157 syf.
8/10 puan verdi
Firmin ; kitapsever, entel, medeni, hümanist, sorgulayıcı, görüntüsünden rahatsız romantik fare...
On üç kardeşin sonuncusu ve en minnağı olarak bir kitapçı bodrumunda doğarak başlıyor hikayesi. Güçsüz olduğu için payına anne sütü düşmeyince açlığını bastırmak için kitap kemirmeye niyetleniyor. Seviyor da tadını ... Ve tadı güzelse okuması da güzeldir mantığı ile başlıyor okumaya, okudukça zevk almaya ...
Yaşadığı dışlanmışlık, beslediği hayaller, elinde kalan hayal kırıklıkları ve insanlarla iletişime açlığı öyle güzel anlatılmış ki ben bayıldım Firmin'e...
'' Gülüyorsunuz. Gülmekte haklısınız. Bir zamanlar - sevimsiz çehreme inat - yaratılmışların en abuk temsilcilerinden biri, umutsuz bir romantiktim. Ayrıca bir hümanisttim. Tam bir zavallı. Yine de bu başarısızlıklara rağmen - ya da bunlardan ötürü - eğitimimin ilk safhalarında birçok dehayla tanışabildim. Tüm büyüklerle muhabbet edebildim. Örneğin Dostoyevski ve Strindberg. Onların da benim gibi isterik olduklarını ve acı çektiklerini çabucak görebildim. Onlardan önemli bir ders aldım: ne kadar küçük olursan ol, deliliğin herkesinki kadar büyük olabilir.''
SPOİLER İÇERİR!
Beyaz Geceler' i okurken, hikayedeki diyaloglar ve karakterlerin tepkileri benim bir Yeşilçam filmi izliyor hissine kapılmama sebep oldu. Esas kız, esas oğlan ve başka bir oğlan :) üzerine kuruluydu hikaye. Ninesinin esas kıza kiracının nasıl biri olduğunu sormasıyla torununun evlenmesini istediğini ima ettiği kısım gerçekten
Gogol'un daha önce hic kitabini okumamistim. Ama bu kitaptan sonra diğerlerini en kısa zamanda okunmaya karar verdim.
Dili akıcı, sıkılmadan okuyorsunuz. Kitap içine çekiyor sizi. Ayrıca Gogol amcamizin "dedik ya...,ama daha önce okurların bu olağanüstü adamı tanıması gerek..." vb. cümleler ile bizimle konusuyormuşcasina yazmış olması kitabi daha da akıcı ve anlaşılır kılmış
Gelelim kitabin konusuna...kitabı üç bölümden, hikayeden oluşuyor. İlk hikayede kurşun kalem ucu açmakla görevli bir memurdan bahsediyor. Zaten diğer iki hikayeye gore ilk hikayemiz kısa.
İkinci bölümde İvan İvanoviç ile İvan Nikiforovic arasında gecen bir olaydan bahsediyor. Bu bölümdeki karakterlerin cogunun soyadı "ovic" ile bitiyor. Sanırım hepsi uzaktan da olsa akraba :) Bir de bu bolumun bir bolumunu okurken "hayvan çiftliği" kitabini animsadim.
Ve gelgelim üçüncü ve son bolum; bir ressam ve bu ressamın vucunda hayat bulmuş insanlığın hırsları anlatılmış bu bölümde -hatta hirsadan daha fazlası, açgözlülügumuz, güzeli görmeyip kötüyü güzel gösterme cabalarimiz, daha neler neler..-bence kitabin en can alici bölümü bu bölüm.
Biraz daha yazarsan kitabin hepsini anlatacagim. O yüzden incelemenin satırlarına son veriyorum. Büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öperim. (Mektup sonu gibi oldu...olsundu, gece gece mektup'u hatırladık işte. Çok önceleri ne de güzel
alışkanlıklarımız varmış :) )
Bu kitabı da mutlaka okuma listenize alin derim.
Kitapla kalın sevgili okurlar....;)
Distopya ama ne distopya! Yer yer sadece gerçeklerin anlatılmış olduğu, yaşanılmışlıkların inanılmaz boyutlara varmasıyla '' zaten bu bi' distopya '' diye bana uyarı veren fakat özünde çok net gerçekleri taşıyan bir distopya.
Sanayinin, tröstlerin, kapitalizmin çığ gibi büyümekte olduğu yirminci yüzyıl başlarındaki Amerika'da geçiyor her şey. İşçilerin nasıl bir sınıfsal baskı altında kalarak sömürülüşünün, birer ''makine köleleri'' haline getirilişinin derin, etkileyici ve vurucu anlatımı. Hükümetin ve özelleşmenin sadece ''kâr etmek'' güdüsüyle hareket edişine karşılık ''devrim'' uğrunda canlarını veren bir işçi sınıfını, ölen yüz binlerce insanın -uçurum insanlarının- yaşadıkları acının,vahşetin gerçekliğini bastıra bastıra anlatıyor bu kitap.
Demir Ökçe her ne kadar ''distopya'' türü içerisinde geçse de hepsinden önce bir tarihi roman. Her şey gerçekti, ve hepsi yaşandı çünkü.
İnsan dediğin yalnızlıktan ibarettir,yalnızlıklarla çevrili bir yalnızlık..
Kadınların göbek deliklerinden cinsel olarak etkilenmeyi inceleyerek başlayan ve cinselliği felsefi olarak irdelemeye çalışan, kanser imgesiyle varoluşun, neredeyse kitabın yarısına damgasını vuran Stalin fıkrasıyla anlamsızlığın etrafını kazan bir kitap. Yani, oldukça absürt.
Kundera’nın kendine has, oyuncu bir kalemi var. Kendine has, çünkü attırdığı kahkahaların tadı bana hep biraz ekşi gelmiştir. Bu kitapta da yine kendi gibi aslında.
Ama hikaye geçişleri ehvan dikilmiş bir kitap okuduğumdan şüpheleniyorum şu an. Her zamankinden biraz daha dağınık anlatılmış. Genel hatlarıyla yalnız, boşlukta, sevgi yoksunluğunu aşamayan, hayallerden sıyrılamayan ya da çağımızın en yaygın tipi olarak narsist karakterler bunlar. Her ne kadar karakterlerin her birinin öyküsünü diğerininkiyle iç içe geçirip, tabiri caizse hepsini bir saç örgüsü gibi birleştirmiş ve beni kendine yine hayran bırakmış olsa da, karakterlerin hatlarının yeterince iyi oyulmamış olduğu düşüncesinden de kaçamıyorum. Söz konusu Kundera bile olsa, ki kendisini çokk severim, bana çok az kapı aralayan, ortalama bir kitap okumuşum gibi ayrıldım. Hayretler olsun.
Kafka'nın Fantastik türde yalnızlık öyküsü dönüşümde bir insanın yalnızlığı ve sevgiye olan açlığı o kadar etkileyici bir biçimde anlatılmış ki adeta "ne olur birbirinizden sevginizi esirgemeyin lütfen!" diye haykırıyor. Kendi yaşamından da izler taşıyan bu öykü, yaşamımızda alacağımız derslerden dolayı çok çok önemli bir eser.
