Bir aralık kız bir tütüncüden Fransızca bir mecmua alıyor. İçime bir Fransızca konuşma arzusu geliyor. Fransızca konuşmayı, hele Beyoğlu'nda olursa, hele iki Türk arasında, iki Türkiyeli arasında olursa gayrikabili tahammül bulurum. Hatta bazan çirkin, ayıp bulduğum da olur. Öyle olduğu halde ben de Fransızca başlıyorum:
– Hiç başınızı
Yağmurlu HavaKitabı okudu
Öz zekâsı düşük ise bu o kişinin sorunudur. Kendi düşünceleri vardır hep. Kendisi haklıdır hep. Kendisinde taşıdığı düşüncelerle karşıdakini yargılar, karşıdakinin de öyle olacağını düşünür. Karşıdakinin de kendisindeki düşüncelere sahip olduğunu düşünür. Yani kendi düşüncesi kıtsa siz bu kişiye başka bir düşünce ile yaklaşsanız bile dinlemez. Salakça bir egoları da yok mudur!.. Ben yaptım, ben araştırdım, ben buldum, ben en iyiyim, ben, ben, ben…. Yok onu sevmiyorum, yok bunu sevmiyorum… Aynen sensin!.. Böyle insanları hayatından çıkar. Onun öz zekasının düşüklüğünü ve bomboş egolarını çekmek zorunda değilsin. Onu anlamak zorunda da değilsin. Ona bir şeyleri anlatmak zorunda da değilsin. Nefesine yazık. Kendine yazık. Çıkar hayatından. Samimiyeti de kes. Onun kıskançlıkları, seni demoralize edişi vs vs çekmek zorunda değilsin. Hayat senin hayatın. Her ağzına geleni cesurluk aldı altında söylemesi ise patavatsızca ve kırıcıdır. Böyle insanlar ne korkunç. Bugün böyle bir kişi benim hayatımdan da çıkarıldı ki ne mutlu bana. Zamana yazık. İyilik meleği değiliz. İnsanların sorunlarını sorun edine edine en çok kendimize zarar verdik, tükendik. Empati yapa yapa yıprandık. Küçük hesaplar peşinde koşmasına daha olgun değil kafasıyla affedici yaklaştık. Onun küçük hesaplar yapması ayıp değil senin bundan rahatsız olup dile getirmen ayıp sayıldı ise hayatınızdan çıkarmakla da en doğru kararı vermişsiniz bence. Öyle kişileri kendi öz zekâlarıyla başbaşa bırakın. Sen kendine değer vermezsen kimse vermez. Cici bakın kendinize.
Alayına kırgınım
eşyalar ...
hayaletler ...
insanlar ...
ayıp ettiler bana.
Beni kırıp
içimde ne var diye baktılar.
Bu memlekette kızlar için ayıp olmayan ne var acaba?..
Sayfa 65Kitabı okuyor
Çünkü artık her ne olursa olsun, hayat bir şekilde,bir yerden devam ediyor;sen kayıp, o ayıp etmiş olsada...
Ne ki, bizler "Dal kıran baş keser." sözünü "Ali kıran baş kesen" yapıp Anadolu'yu ağaçsız, bitkisiz bırakmışız. Doğu ve Güneydoğu'da bir tek yaprak olmaksızın uzayıp giden bozkırlar, bir millî ayıp değil de nedir? Devleti bir kalem geçelim, peki, bölge insanının ağaç sevgisi bu kadar mı azalmıştır?!.. Eğer öyle ise elbette "Dalı kıran başı keser." sözü "Ali kıran baş kesen"e dönüşmekte gecikmeyecektir. Çare, belki de bu sözü “Dal kıranın başı kesilir" şekline dönüştürmekten geçiyor. Ağaç dikmek geleneğini yitireli çok olmuş; bari ağaç katlinin önüne geçilebilse!..
Çünkü her ne olursa olsun, hayat bir şekilde, bir yerlerde devam ediyor;
sen kayıp, o ayıp etmiş olsa da...
Tahirle zühre meselesi
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.
Mesela bir barikatta dövüşerek
mesela kuzey kutbunu keşfe giderken
mesela denerken damarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hatta
Bu memlekette kızlar için ayıp olmayan ne var acaba¿
Sayfa 79 - İskele YayıncılıkKitabı okuyor
Ne ölümden korkmak ayıp,
Ne de düşünmek ölümü.
Çocukları anne babaların görüşlerini, anlık beğeni ya da sıkıntılarını ifade eden isimlerle gülünç düşürmek gerçekten de çok ayıp, siz de takdir edersiniz ki bir isim bembeyaz bir sayfa olmalıdır ki, kişi ömrü boyunca yazabileceği ne varsa yazsın.
Elâlem ne der diye abdest alamayacağı gelinliği giyip farz namazlarını dahi sırf düğün günü için terk ettirdi. Düğünde gelinlik giymeyen bir kızcağız ayıplanırdı, ama namazı bile bile kılmaması ayıp sayılmadı. Kim öndeydi? Allah'ın farzı mı? Yoksa elâlemin ağzı mı?
Sayfa 229 - EvvaheKitabı okudu
Kendi kendimize bir sürü hikâye uyduruyoruz, mutsuzluğumuza neden arıyoruz, onlarca soruyla kendimize işkence ediyoruz. Mutsuzluğa; öfkeyi, pişmanlığı, korkuyu, suçluluk duygusunu, isyanı ekliyoruz.
Mutsuzluğun bazen doğal olduğunu, yaşamın parçası olduğunu, hiçbir açıklaması olmadığını; ne iyi, ne kötü, ne bir hastalık ne de saklanması gereken bir şey ya da bir ayıp olduğunu kabullenmek zordur.
Sayfa 26 - Günışığı Kitaplığı
