eski çocukluk fotoğraflarıma baktım da eskiden her şey ne kadar samimiymiş. fotoğrafların rengi, doğallığı, insanların samimiliği, o kadar güzelmiş ki. şimdi binlerce fotoğraf çekiniyoruz, bir sürü efekt, filtre yapıp fotoğraflarımızı bozuyoruz. samimilik denen hiçbir şey yok.
Ah bu şiirler...
Önce ellerini gördüm; nasıl aydınlıktı öyle
Yıllardan bir yıl, vakitlerden bir akşam
Kovdu çevremden bütün kötülükleri
Önce ellerin
Önce ellerini gördüm, tuttum, bırakmam
Bilmezdim eskiden ben bu şafakları
Öğrendim nasıl da güzelmiş yeryüzü
Soğuk Deniz
İyi perşembeler, bugün de #99236053 Ocak ayı öykü etkinliği kapsamında ismini vermek istemeyen genç bir okuyucunun öyküsünü paylaşacağım. Geçen aylarda da bir kere paylaşmıştım kendisinin öyküsünü. Şimdiden iyi okumalar.
-----
Her zamanki gibi sabah uyanıp telefona bakınca bir an dikkatimi çeken bir şey oldu. Bugün
Bayramını kutlamak için mahallede yaşlı bir teyzenin evine gittim. Evine yeni bir oda yapılmış ve içerisine mutfak dolabı yapılmış. Bana; Oğlum bu mutfak dolabı dedikleri şey ne kadar güzelmiş içine herşeyini koyabilir ve istediğini kolaylıkla alabiliyorsun, eskiden böyle bir şey yoktu ve bir yemek yaparken her biri farklı bir yerden bulmaya çalışırdım, dedi. (Mutlu ve seviniyor.)
Teyzeme sordum dedim ki; Günümüzde kadınlar yeni evleneceği kişiye maaş, ev, araba var mı? diye soruyorlar, bunlar ev hanımı mı?
(Gülüyor...bende güldüm.)
Eskiler gibi Sevenler Kaldı mı...
Her şey eskiden güzelmiş, aşklarda sevdalarda, gerçekten sevenler gönülden sevenler varmış, şimdi görüyorum ki ne aşk ne sevda, ne de gerçekten gönülden sevenler kalmış.
Neslimiz tükenmek üzere, bu nesile ortaklar neredeler...
Yazar Murat
SEVGİNİN AY IŞIĞI
Çok eskiden yeşil bir vadinin içinde bir ırmak kıyısında kurulu bir köy varmış,taa dünyanın öbür ucunda. O zamanlar gündüzleri pek güneşli geçermiş, yağmur yağmadıkça; geceleri hep yıldızlı olurmuş,bulutlar olmadıkça, köy sakinleri tarımla uğraşırlarmış, hayvanlar avlarlarmış, uçsuz bucaksız arazilerinden, sularını kaynağı çok