Ben bende değildim sanki.
Ne oldu biliyor musun? Hiçbir şey...
Belki de hayatımda tam olan da buydu en çok. Bulutlar geçti üzerimden, gün döndü akşama ve hiçbir şey olmadı.
Giden dönmedi, beklenenler gelmedi.
Hayaller sönmekte,
Ümitler yitmek üzereydi.
Bu muydu dünya?
Ömrüm böyle geldi,
böylece bitecek miydi?
Yitik yarınlara ne olacaktı?
Boğazında kalan düğümler çözülmek, sözcükler dimağından kurtulmak ister.
Hiç düşündün mü söylenmemiş sözler nerede bekler?
Bir gün keşif edilir mi yaşanmamış hayatlar?
Bazen, neden yoldan geçen insanların yüzlerindeki ifadelerle bu kadar ilgileniyorsun derler. Çünkü
"Her insan bir kitaptır denilir"
Açan olur mu ki içini? Kim okur hakkıyla?
"Her insanın ömrü, kendine yüktür." Hakkıyla okunmamış kitap, ziyan edilmiş hayatlar, gönüllerdir.
Belki de insan, hiç açılmamış, okunmamış olmayı dileyendir...