Hem ben ne yazdımsa ağırlığı altında
Ezildim de yazdım.
Bilsinler diye az mı çırpınmıştık.
Unutsunlar şimdi.
- Yorgun olsan iş dönüşü
- Ben bir yorgun olsam akşam
Sendeki dermanı
Kimselerde bulamam.
Ve Behçet Necatigil gibi sorarız kendimize çoğu zaman.
Daralan gecede
Boş yere aramak sevinci
Beraberken acı yan
Ayrılırken neden böyle çekici
Sayfa 23
"Öğretmenlikte sanatı bir nakış gibi örme imkânı var deyişinizi hatırladım. Necatigil'i, bir ada olabilmeyi başarmış şairi düşündüm. Tipide yürümek buzlar üzerinde yürümekten zordu. Latif bir işaret arıyordum. Kalbindeki ışık menfezsiz kırk odaydı, içinde sönmeyen bir çerağ vardı "gidiyorum", "geri dönmeyeceğim". "Niçin?" "Geri döndügü zaman kalmamıştır insan." Cam bir fanus içindeydiniz, koza benzetmenizi hatırlamamak mümkün müydü? Batışında da doğuşunda da gölge düşürmeyen kutlu bir zeytin ağacı gibi yağından tutuşturularak sönmeyen çerağı ateşlediniz. Oysa dumansızdınız, sadece ışık saçıyordunuz, güzelligin kökü inattı, şimdi yine Paris'ten gönderdiğiniz kartın bir yüzünde Notre Dame, diğer yüzündeyse "kekliği değil beni vur"la biten şiiriniz, dünyayı onların kucağına atıveren.
Sayfa 66Kitabı okuyor
"Birazcık gülsen, vay sen misin gülen yetişir hemen HÜZÜN."
BEHÇET NECATİGİL
