Yürümeden de insan kendine varamiyordu. O da zaman alıyordu, bir ömür.
Sayfa 71Kitabı okudu
İçinin yıkıntıları arasında kaybolmuş gibi hissediyordu kendini.
Sayfa 67Kitabı okudu
Ve insanın yolculuğu hep kendine doğruydu, görmüştü.
Sayfa 66Kitabı okudu
Belki hala kitaplardan bir şey umanlar kalmıştır hayatta.
Sayfa 64Kitabı okudu
Bir kitap gibi yaşayıp gitmişti.
Sayfa 65Kitabı okudu
Kitap onun hayatının merkeziydi. Hep biriktirmiş, evinde büyük bir kütüphane oluşturmuştu.
Sayfa 63Kitabı okudu
Hayat denizinde kıyıya vurduğunu anlamıştı.
Sayfa 52Kitabı okudu
Kendini tonlarca yükün altında hissediyordu.
Sayfa 37Kitabı okudu
Oysa unutmak bir mucize biliyorsun.
Sayfa 76
Çünkü kendi içinin denizine baktığında insanın o dalgalardan kurtulması mümkün olmuyor. Kendi içine düşen insanın orada boğulması, nefessiz kalması kaçınılmaz.
Sayfa 76
“Yükselmek bir anlamda kirlenmektir” derdi, “kanatların kir, pas içinde kalır.”
Sayfa 74
Yürümeden de insan kendine varamıyordu. O da zaman alıyordu. Bir ömür.
Sayfa 71
Bütün bunlar sadece kendini tanıma serüveni miydi, sonunda insan gide gide kendine mi varıyordu.
Sayfa 66
Anlamıştı, duygularınız yara almadan çevrenizi boşaltamıyor, kendinize dönemiyordunuz. Ve insanın yolculuğu hep kendine doğruydu, görmüştü.
Sayfa 66
Anlamıştı, doğumla birlikte kendinden uzağa düşmüş kişiyi, hayat elinden tutup adım adım tekrar kendine götürüyordu.
Sayfa 66