Yazardı, Tanıştığımdı...
Türk öykücülüğünün peşindeki okumalarıma devam ediyorum. Faruk Duman adını sıkça duyduğum ve okumayı düşündüğüm bir yazardı. Günümüz öyküsü arayışında mutlaka tanışacaktık. 
Murat Sezgin ‘in etkinliğini görünce (#54836513) daha fazla bekletmek istemedim.
İlk okumaya başladığımda çarpıcı tespitleri,
Ama dünyanın düzeni böyle kurulmuş
Hikâyeyi yaşayan başka, anlatan başka
Bu yüzden burada her şey eksik, her şey yarım.
Oysa ben bıraktığın yerde değilim, orda kimse yok. Sesim yok, adım yok, ıssızım.
“Peki, hep böyle midir, ne kadar gidilirse gidilsin başladığı yere mi döner insan, bütün yıkımlardan sonra... Eteğindeki birikmiş yenilgiler, kimse duymaz mı sesini."
Tebessümün ta içine gizlediği derin acı yine de kendini ele veriyordu.
Sağanaktan kaçtın, şimdi tenteden sızan bir damla için tüm gün bekliyorsun. Şimdi bekle kovan su dolacak, tentelerden sızarsa damlalar.
Hayır, görmüyorsun hiçbir şey. Çünkü burada değilsin. Hiç kimseyi, hiçbir şeyi görmüyorsun. Sanki bu dünyaya ait değilmiş gibi, sözü bitirmiş, her şeyini yitirmiş gibi, sanki hayatın sadece upuzun bir bakışmış gibi kıpırtısız duruyorsun. Tersinden dünyaya sarkıtılmış bir durumda, B-O-Ş-L-U-K'ta sallanıp duruyorsun.
“Hiç bağışlamaz mı hayat.”
Sayfa 26Kitabı okudu
Unutma: O kadar derine gömülmüş ki ne kadar uzanırsan uzan, hayat boyunca acının en ucuna değemeyecek, sonunu bulamayacaksın. Hayat böyle işte: Hiç beklemediğin bir anda elin yaranın kabuğuna değer, kanar, kanarsın.
Sayfa 80 - Hece Yayınları, 4. Baskı, 2021Kitabı okudu
İnsan biriktirdiği için acı çekiyor abi, biliyorsun. Zamanla her şey birikiyor, söylenmemiş söz, atılmamış çığlık, tutulmuş nefes: ağırlaşıyorsun. Bir zaman geliyor için almıyor artık hiçbir şeyi. O vakit tüm bu ağırlıkla ya dibe çöküyorsun ya da tüm birikenleri bir infilakla dışarı atıyorsun.
Sayfa 71Kitabı okudu
Sürekli eli üşüyordu. Yurda yerleştirildiğinden beri hiç ısınmamıştı. Sadece kendisinin değil, yetiştirme yurdunun annesiz babasız çocuklarının hepsinin elleri üşürdü. Burada bütün mevsimler aynıydı: elleri hep üşütürdü. Özellikle anne, baba sözü geçtiğinde...
Sayfa 103 - Bekleyiş FragmanlarıKitabı okudu
Gerçek olan şuydu; ben hayata yürümüştüm, sen düşlerine. Sonuçta ikimiz de kaybettik. Ben hayatıımı, sen düşlerini.
Sayfa 32Kitabı okudu