Zweig'in novellalarından okumayan yoktur galiba aramızda. Hepimiz mutlaka en az bir kitabını okumuşuzdur. Okumak istemeyen bile sırf merakından okur, bu yazar neden bu kadar çok okunuyor diye. Benim Zweig'in kaleminde en bayıldığım yanı hüzün kokuyor olması. Hangi hikayesini okursanız okuyun, mutlaka umutsuzluk, intihar, hastalık, ölüm ve bol bol hüzün sizi sarmalıyor.
Konusundan kısaca bahsedecek olursam, kendisine çok özel ve önemli bir konuda yardım isteği için başvuran zengin hastasını, istediği şeyi vermediği için geri çeviren bir doktorun pişmanlığı. Kısacası bu; ama o kısacık kitabın içinde neler barındırdığını ancak okuyarak anlayabilirsiniz. Amok Koşucusu'un ne olduğunu, doktorun gemide ne yaptığını, zengin hastasından neden böyle akıl almaz ve ahlaksız bişey istediğini, sonrasında yaşadığı pişmanlığı, hastasının en aciz anında yine ona ihtiyaç duyduğunu, verilen söze sadık kalınmak için neler yapıldığını okuyun ve neden Zweig'in en güzel kitabı dediğimi anlayın
Siz hiç bir bedenin iki büklüm olduğunu gördünüz mü, morarmış tırnakların boşluğu kavrayışını, gırtkakran çıkan hırıltıları, her bir organın kendini savunuşunu, her bir parmağın korkunç olana karşı direnişini ve gözlerin kelimelerle anlatılamayacak bir dehşet içinde açılışını??? Ben bir doktor olarak bunu sık sık gördüm. Ama bizzat kendim sadece bir kez yaşadım, birlikte yaşadım, birlikte öldüm yalnızca işte o gecede....
