Tanpınar’ın bir sözü geliyor aklıma; “Öyle insanlar vardır ki bir ömür boyu kendileriyle yaşarlar ama hiç kendileriyle karşılaşmazlar. “ Beklenti hep başkalarından olunca, tanıma arzusu hep başkalarını olunca bilemiyoruz kendimizi, döneniyoruz özümüze. Keşfedilmemiş, fakat hasretle keşfi bekleyen bir çocuk gibi siniyoruz içimize. “Beni dinlemiyorlar, beni anlamıyorlar, beni sevmiyorlar…” ‘Heeey! duysanıza beni, görsenize şu çoçuğu’ diyerek inliyor, iniltimizin duyulmasını bekliyoruz.
Sahi kimden ne bekliyoruz, nasıl bir fedakarlık, vefakarlık algımız var oluyor ki? Afedersiniz, beklentimiz diyecektim! Çünkü biz âdemiler potansiyelimiz olan hayrı bile karşı taraf göstermediği müddetçe sunmuyor “ Banane canım, o aramadı, o sormadı, o beni sevmedi ki neden hep ben” diyerek kendimizi iyilikten mahrum ediyoruz.
Kendimiz kelimesinin altını çiziyor ve ekliyorum; unutmamak lazım iyilik evvela kişinin kendine yaptığı, kendi özüne biçtiği değerdir. Aslında insan iyilik yaptıkça iyileşir, bekleyene beklediğini sundukça, bekledikleri kendisine sunulacaktır…Tefecilik için değilde Allah rızası için yaptığımız iyiliklerimiz bol olsun, dolsun taşsın. Eğerli, çünkülü değilde ‘her şeye rağmen’ sevenlerden olmak temennisiyle.🖤
Neden dinlemiyorlar? Bakıyorlar, ama görmüyorlar. Kulakları var ama duymuyorlar…
Tanrı'm artık dayanacak gücüm kalmadı! Bittim, tükendim!.. Neden dinlemiyorlar? Bakıyorlar, ama görmüyorlar. Kulakları var ama duymuyorlar... Benden ne istiyorlar? Onlara ne zararım dokundu ki, işkence ediyorlar?
Neden dinlemiyorlar? Bakıyorlar,ama görmüyorlar. Kulakları var ama duymuyorlar...
Benden ne istiyorlar? Onlara ne zararım dokundu ki işkence ediyorlar? Başımla ne alıp veremedikleri var?
Dünya gözlerimin önünde topaç gibi dönüyor... Ben zavallı bir adamım...
Onlara verecek hiçbir şeyim yok...
Neden dinlemiyorlar? Bakıyorlar, ama görmüyorlar. Kulakları var ama duymuyorlar…