“Davranışa dönüşmeyen duygu yaşanmamış sayılır.” derler. O hâlde “ Sevginizi, öfkenizi, takdirinizi, tenkidinizi içinizde biriktirmeyin; mutlaka makul yollarla gösterin.” diyenler neden Allah’a saygımızı ve O’ndan sakınışımızı da(bunlar da birer duygudur) izhar etmemizin en sağlıklı yol olduğunu aynı güçlü sesle söylemez de dindarlığın içimizde kalması gerektiğinde ısrar eden profan bakışı dolaylı yoldan onamış olurlar?