Hayat çoğu zaman kostümlerimizi giyip kuklalaştığımız bir tiyatro. Kuklayız çünkü her saatimizi toplumsal güdünün istediklerine göre planlıyoruz. Farklı şeyler üzerine düşünmek şöyle dursun yaptığımız şey üzerine bile neden diye düşünemiyoruz. Güdülenmenin getirdiği düşünememe kolaylığının hazzı hapsediyor bizleri. Tiyatrodayız çünkü kendimizi tanımadan, olmak istediğimiz bir tasavvurun içinde yaşamak istiyoruz. Herkesin belirli sıfatları kostümleştirtiği bu tiyatronun kıyafetleri yırtık ve pırtık oysa; güçlü görünmek, güzel görünmek, karizma görünmek, biliyor görünmek. Hep görünmenin telaşesi, hiçbir zaman olmanın gayreti yok.
Hasan Gök
Kalben istemek
MerhabaPierre, Bu senenin haziran ayında Frankfurttaki seminerine katıldım ve o zamandan beri olanları kelimelere dökmekte zorlanıyorum. Formüle edilmiş bir sürü isteğim peş peşe gerçekleşti. Ama anlaşılan o ki en büyük isteğim olan şey, yeni bir hayat arkadaşı bulmak, bir türlü yankı uyandırmıyordu.Böylece senin tavsiyelerine uyarak, işe şu ana
Elips kitapKitabı okudu
Bu futbol taraftarlarının neden yüzde sekseni doksanı aptal acaba diye kafa yordum, biraz farklı örneklerle hasbihal ettim. Şu sonuç çıktı ben de;
Eğitimi kötürümleştirilmiş bir ülkeyiz, ezberden kurtulamıyoruz düşünemiyoruz özgür değiliz müridiz, siyaset bilgimiz çok zayıf, ataerkil bir toplumuz, yetersiz besleniyoruz..
NEDEN Mİ KAYBEDİYORUZ?
Kaybediyoruz çünkü iyi niyetliyiz ve herkesi de öyle zannediyoruz. Biri yüzümüze güldüğünde hemen ona inanıyoruz.
Kaybediyoruz çünkü sevdiğimiz kadar sevileceğimizi düşünüyoruz ve karşımızdaki insanların sevgilerini hiç sorgulamıyoruz. Ne deseler hemen inanıyoruz...
Kaybediyoruz çünkü yarım satırlık insanlar için yarım asırlık hayaller kuruyoruz. Hayallerimiz yıkıldığında da altında kalıp eziliyoruz. Kaybediyoruz çünkü aklımızı dinlememiz gereken yerlerde kalbimizi dinliyoruz. Gitmemizi gerektiren onlarca sebep varken, yine kalmayı tercih ediyoruz.
Kaybediyoruz çünkü hiç kimseye yok diyemiyoruz. Herkesin yardımına koşuyoruz ama kendi dert ve problemlerimiz varken kimseden yardım isteyemiyoruz.
Kaybediyoruz çünkü mutlu etmeyi mutlu olmaktan daha çok seviyoruz, Sevdiğimiz insanları mutlu etmeye çalışmaktan,
kendi mutluluğumuzu hiç düşünemiyoruz.
Kaybediyoruz çünkü sevgimizin ayarı yok. Sevdiğimiz insanlara o kadar çok değer veriyoruz ki kendilerini vazgeçilmez zannedip bize ona göre davranmaya başlıyorlar,
“Kaybediyoruz çünkü iyi olmaktan vazgeçemiyoruz.”
Hey gidi yalan dünya, sana neden bu kadar bağlanıyor, çadırımızın kazıklarını derinlere çakıyoruz ki? Neden düşünemiyoruz en derin çadır kazıklarının da bir gün yerlerinden söküleceklerini ve sahibinin alınıp götürüleceğini?
Sayfa 24
Merak eden varsa ve vakit varsa okumaya?
Biz Allah’a iman ediyoruz ama Yüce Allah’a iman etmiyoruz galiba. Nasıl bir Allah tasavvuru var ki bizde bütün dengeleri bir anda değiştireceğini düşünemiyoruz. Allah -haşa- Gazze’den habersiz değil. -Haşa- Yahudi, Allah’a rağmen zulmetmiyor. Allah demir kubbeyi Yahudinin başına yıkma kudretine sahiptir, Yahudiyi bir anda helak etmeye de. Bunu ne kadar içselleştirirsek Allah’ın bize zafer lütfetmesi o kadar yakındır. Zira zaferler Allah ile kazanılır, Allahsızlık ile kaybedilir, peki hiç düşünüyor muyuz görünürde Allah zalime neden izin veriyor veya asıl bizden ne istiyor diye ? evet Allah'a tevekkül edersek kazanırız amenna peki ya bize düşenler? Filistin ve meselesini her haliyle öğrenip haykırmadığımız, işe yaramaz her haltı öğrettiğimiz ancak bu hakikatleri evlatlarımıza anlatmadığımız, çıkarlarımız için maddi manevi zalimin ekmeğine yağ sürdüğümüz, menfaatlerimiz için
Hz. İbrahimin su damlası taşıyan karıncası kadar tarafımızı belli edemediğimiz miskinliğimiz, gerekirse gecelerce bizi uyutmaması gereken davamız, kısacası samimi Müslümanım diyebilmek için yapmadığımız ne varsa, bunlardan sonra tevekkül edilebilmeli değil mi? aksini yapıp Allah'a tevekkül ettik deyip sorumluluğu üstümüzden atmak çok tutarsız olmuyor mu sizce de?..🖋️
Önyargı
Oysa ben seminerlerimde bile önyargıyla ilgili bir hikâye anlatırdım dinleyenlere. Yeri gelmişken sana da anlatmak isterim sevgili okurum, yol arkadaşım.
Adam, oğlunu arabayla okula götürüyor bir gün. Yolda bir kaza oluyor ve talihsiz baba kazada can veriyor. Çocuksa ağır yaralanıyor. Ambulans geliyor hemen, çocuğu hastaneye kaldırıyorlar. Ameliyat masasında çocuğu gören cerrahın yüzü bembeyaz oluveriyor birden. “Ben bu çocuğu ameliyat edemem çünkü o benim oğlum” diyor. Garip değil mi? Seminerlerimde de hikâyeyi buraya kadar anlatırım ve katılımcılara “Sizce cerrah neden böyle söyledi?” diye sorarım. Elbette herkesten farklı cevaplar gelir. Kimi oğlanın evlatlık olduğunu söyler, kimi ikiz olduğunu düşünür. Başka hikâyelerüretenler de yok değil tabii. Merak ettim şimdi... Acaba sen ne düşündün? Hikâyede aradığımız cevabın ne olduğunu ben söyleyeyim o halde. Çocuğu ameliyat edemem diyen cerrah doğru söylüyor aslında. Çünkü o ameliyat masasında yatan çocuğun annesi... Sence neden çoğumuz bunu düşünemiyoruz dersin? Çünkü bilinçaltımıza cerrahların erkek olduğu kodu yerleşmiş. Ameliyatı yapacak olan cerrahın, aslında çocuğun annesi olabileceği ihtimali hiç gelmiyor aklımıza ya da belki türlü çeşitli ihtimallerden sonra düşünebiliyoruz bunu ancak.
FHKC Lideri George Habaş'ın konuşması
"Bayanlar ve baylar;
Yaptığımız şeyi neden yaptığımızı size açıklamanın benim görevim olduğunu hissediyorum. Elbette, liberal bir bakış açısıyla, yaşananlar için üzgünüm ve son 2-3 gün boyunca size bazı sıkıntılar yaşattığımız için de üzgünüm. Fakat bunu bir kenara bırakarak, yaptığımız şeyi neden yaptığımızı anlayacağınızı ya da en azından
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
