Kurgu ve gerçekliğin müthiş ahenginin yakalandığı ve 
Lydia Millet' in mizahıyla perçinleştirilmiş konuları, kaleminden ödün vermeden cesurca anlatıldığı (2010 Pulitzer Ödülü adayı) bu kitabın neden bu kadar az ilgi görmüş olduğuna şaşırdım.
Simyacı gibi bilgiyi (nasihati) insanın gözüne koymadığı için olabilir mi acaba? "Düz Dünyacılar" ın sesini duyar gibiyim: "Bir fincan kahvenin yanında durabilen en güzel kitap kapağı onda" diyorlardır:)Ben karışmıyorum yahu kimsenin kahvesine, sonuçta kimsenin kahvesinin kahyası değilim ki "keyfim" kaçsın...
Aklıma Nobel Edebiyat Ödüllü yazar 
Rabindranath Tagore geldi, neredeyse Türkiye'de benden başka kimse okumamış, zira çok keyifle okuduğum kitaplarına dair incelemeler ve alıntıların büyük bir kısmı bana ait... Normal bir durum aslında ama bana neden anormal geliyor bilmiyorum. Benim kişisel kuruntularımdan bir tanesidir her halde. (Beni köyümün yağmurlarında yıkasınlar)
Çaresizlik Kuyusu, toplamda 10 tane hikayeden oluşmaktadır. Başta da söylediğim gibi kurgu ve gerçekliğin iç içe geçtiği ( neredeyse ayırt edilemediği) bu hikayelerin ortak özelliği ünlü insanlarların hayvanlarla olan olumlu veya olumsuz deneyimleridir. İnsan-hayvan derken 
Beyaz Diş 'deki gibi hayvanların düşüncelerine başvurulmuyor tabiki. Kitap ismini, ilk hikayesi olan "Yavru Maymunlarda Bağlanma" da geçen dramatik bir konudan almıştır. En çok bu hikayesi olmak üzere diğer tüm hikayelerini çok beğendiğimi belirtmek isterim.Yazarın okura hoyrat davranmadığı ve farkındalık, bilgi, mizah, dolu bu kitabın siz değerli okurlarca da okunması tavsiye ederim.
Sevgi içimizde
