şu küçücük dünyada herkes incitilmiş,
isimsiz, herkes yanlış yerde...
biz en iyisi bu fon eşliğinde biraz kitap okuyalım,
iyi geliyor inan
çok iyi geliyor...
neden? diye düşündüm
neden korkuyorum?.
tam atlatmışken?
gözlerimin içi terliyor sanki.
uzun bir süredir yaşamanın dışında kaldım,
ev içinde,
kalabalıktan uzakta.
o yüzdendir.
ya da kitabın etkisidir,
ne bileyim bastıran kardır,
gördüğüm düştür...
bir nedeni olmalı...
nedense aklıma hep ölüm geliyor.
böyle ne kırık ,
ne de anlaşılamamış gitmek istemiyorum Vera...
Buradan çıkan bir önemli not da; Orhan'la Ataç'ın son zamanlarda dargın olduklarıdır. Kendi kendilerine ve birbirlerine devamlı takılan, şakalar yapan bu ikilinin arasının bozulmasına neden olan da yine bir şakadır. Gelin bunun hikayesini de Mehmed Kemal'in anılarından okuyalım, Acılı Kuşak dediği, dönemin basın ve edebiyat anılarında, Tirink Galata başlıklı Nurullah Ataç'ı anlattığı bölümden alıntılarla:
"Orhan Veli'yi tanıtan oydu. Orhan'la epey süren bir dostluktan sonra darıldılar. Dargınlıkları kanlı bıçaklıydı. Hiç bir vakit karşılaşamıyorlardı. İkisini de sevenler için bu çok zor bir durumdu. Orhan bir yere çağrılacaksa Ataç gelmiyor; Ataç gelecekse Orhan bulunmuyordu. İçki içilen yerler bile buna göre ayarlanmıştı. Bu sırada meyhane değiştirmelerin bir nedeni de buydu.
