Dönüp hayata gerçekten baksak her birimiz kim bilir neler neler göreceğiz? Hayat hiç farkına varılmadan boşa akıp gidiyor sanki. Öyle değil tam olarak; insan boşa akıp gidiyor aslında. Görebileceklerini göremeden, hissedebileceklerini hissedemeden, yaşayabileceklerini yaşayamadan... Farkına varabileceği nefes kesici güzelliklerin farkına varamadan... Kendini çoğaltarak büyüteceği coşkuların, heyecanların, korku ve kederlerin ayırdında olmadan... İnsan olabileceği kadar çok, zengin, derin olamadan geçip gidiyor dünyadan. Hepimiz öyleyiz biraz ve belki içimizin bazen bize sebepsizce gelecek şekilde inceden acıması bundan.
12 Ekim 2020 tarihli yazısı
Gökhan Özcan
Bazen durup durup biryerlerde karşıma çıkıyorsun ey sevgili ve gözlerim kamaşıyor yağmurların iğri iğri yağması gibi oluyor tarifsiz ve nefes kesici.
Sen illaki etinle kemiğinle değil bilinmez bitmez esrarlı bir yeraltı kaynağı gibi etrafa dağılan hatırlatıcılarınla dolanıyorsun çevremde Ey Sevgilim.
Rüyasızlar
Sözüm ona faize karşı ama rant deyince hazırola geçen ve dağı taşı, gölü ormanı betona çeviren işte bu Yeni Türkiye’nin sahipleri, yani rüyasızlar, yani doğasızlar, yani şiirsizler!
Kalplerine hiç merhamet düşmemiş düşmesine de, gözlerine rüya da gelmemiş besbelli! Rüyasız olunca gözünü bir ağacın gülümseyişine, bir kuşun
Ormanda bir kuş hızla dönüyordu
aşık olduğumuz zaman
yürek denen ormanda bir kuş anormal bir hızla döner
ve kaçmamız gerektiğini söyler bize
çünkü her şey çok fazladır
kendi etrafında nefes kesici bir biçimde dönen bir kuş
kendini ve etrafındakileri yaralar
tehlikedir onun adı
bunun için aşkı hiç kimse, insanın kendi arkadaşları bile istemez
kumrular sakindir bir tek
ben kumru değilim / sen de
bu yüzden birbirimize yaklaşamayız…
Lale Müldür