“Ben sana hayatımı verdim, sense insanın en aşağılık, en alçak tutkularını, “nefret”, “gurur” ve “hırs”ı doyurmak için benim hayatımı harcadın.”
Bunlar iyice arsızlığı ele aldılar Atam.Ben bu zamana kadar böyle hayasızca, böyle fütursuzca saldırılar görmemiştim.Şiddeti gün geçtikçe artıyor ama sorsan hâlâ mağdurlar.Sabah gözümü açıyoruz, pazar sabahı, güneş yüzünü gösteriyor, kuşlar cıvıl cıvıl ötüyor, ama bunlardaki nefret eksilmiyor.Bu kadar nefret yüklü olmayı nasıl beceriyorlar, gerçekten aklım almıyor.
Nefret ve dizginsiz öfke!
Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz.
Siz makine değilsiniz. Siz koyun değilsiniz. Siz insansınız! Kalbinizde insanlık aşkı var. Nefret edemezsiniz. Sadece sevilmemişler nefret edebilir. Sadece sevilmemiş ve yapay insanlar nefret edebilir.
Chaplin
"Utandığımı sandılar, oysa ben onlara bakmaktan nefret ediyordum."
Dünyaya milyonlarca serpilen nefret tohumları mazlumu zalime dönüştürdü.
