leylakların kahrından öldüğü zamandayım
zaman üstümde bir gülle, üstüme zincir vurmuş alçaklar
susuz çağlayanların altında ıslanırken geldi aklıma
ayak basılan tozlar ve duyulmayan bunaklar
hafif sözler söyledim hayat hakkında
nefsin tartısında kifayetsiz sözler
akan kanla ve metal madeniyle tartıldı
gözler ve toprak görmemiş cesetler
babam, hep dostlarımdan ürkütürdü beni
büyük enkazlar anıların var ettiği eşyalarla dolu
kırık kanatlı kuşların seması varken kafamda
bileklerimde dururken ruhumun şeması
ölümü ve ayrılığı bekledim
kıyameti beklemenin soğuk karın sancısı
"Küllü nefsin zâikatü'l-mevt",
"Her nefis ölümü tadacaktır."
“İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar!”
Hz. Rasûlullâh(aleyhisselâm)
Şimdi lütfen bu cümleye iyi dikkat edin...
Bu cümlede sınırlama, istisna yok!..
Bir cümleyi okuduğumuz ya da duyduğumuz zaman, önce kafamızdan şunu geçireceğiz... Bu cümle bir sınırlama getirmiş mi, getirmemiş mi?..
“İnsanlar uykudadır...” diyor!..
Beyazlar, zenciler,
İmam-ı Âzam Ebû Hanîfe'den tavsiyeler:
- Hakkı söyleme konusunda sultan dahil hiç kimseden korkma.
- Tartışma anında korkak olma. Yoksa bildiklerini karıştırırsın, dilin tutulur kalır.
- Çok gülmekten sakın, çünkü o kalbi öldürür. Sakin ve ağırbaşlı ol, kaypak olma.
- Avamın (seviyesiz ve bilgisiz insanların) arasında, sorulmadan rastgele