"̸K̸a̸r̸a̸n̸l̸ı̸ğ̸ı̸n̸ ̸i̸n̸s̸a̸n̸ı̸ ̸d̸e̸l̸i̸r̸t̸e̸n̸ ̸b̸i̸r̸ ̸i̸h̸t̸i̸ş̸a̸m̸ı̸ ̸v̸a̸r̸d̸ı̸r̸ Y̸ı̸l̸d̸ı̸z̸l̸a̸r̸ ̸a̸y̸d̸ı̸n̸l̸ı̸k̸ ̸f̸i̸k̸i̸r̸l̸e̸r̸ ̸g̸i̸b̸i̸ ̸h̸a̸v̸a̸d̸a̸ ̸s̸a̸l̸k̸ı̸m̸ ̸s̸a̸l̸k̸ı̸m̸
B̸u̸ ̸g̸e̸c̸e̸ ̸d̸a̸ğ̸ ̸b̸a̸ş̸l̸a̸r̸ı̸ ̸k̸a̸d̸a̸r̸ ̸y̸a̸l̸n̸ı̸z̸ı̸m̸ ̸ ̸
Ç̸i̸ç̸e̸k̸l̸e̸r̸ ̸d̸a̸m̸l̸ı̸y̸o̸r̸ ̸g̸e̸c̸e̸n̸i̸n̸ ̸p̸a̸r̸m̸a̸k̸l̸a̸r̸ı̸n̸d̸a̸n̸ ̸D̸u̸d̸a̸k̸l̸a̸r̸ı̸m̸d̸a̸ ̸e̸s̸k̸i̸ ̸b̸i̸r̸ ̸m̸e̸k̸t̸e̸p̸ ̸t̸ü̸r̸k̸ü̸s̸ü̸ ̸K̸a̸r̸a̸n̸l̸ı̸k̸t̸a̸ ̸s̸a̸n̸a̸ ̸d̸o̸ğ̸r̸u̸ ̸u̸z̸a̸n̸m̸ı̸ş̸ ̸e̸l̸l̸e̸r̸i̸m̸ ̸G̸ö̸z̸l̸e̸r̸i̸m̸ ̸g̸ö̸z̸l̸e̸r̸i̸n̸i̸ ̸a̸r̸ı̸y̸o̸r̸ ̸d̸u̸r̸m̸a̸d̸a̸n̸ ̸ ̸
N̸e̸r̸d̸e̸s̸i̸n̸?̸"̸ ̸
Attila İlhan
insan kendini özler mi?
kayboluş ve özlem
insan, kendini özler mi?
özler!
nerdesin ben?
bulsam da bir mühür gibi
hayatımın eski defterinin
soluk, lekeli, özürlü
çizgili ve saman
kağıdına geçirsem.
Hilmi Yavuz
Theo nerdesin sen bul beni
“Siz ikiniz ilk bir araya geldikten sonraki sabah beni aradığı zamanı hatırladım şimdi.Bana ne söylediğini biliyor musun?”
Başımı iki yana salladım.
“Anne,onunla tanıştım,’ dedi. Ben de, ‘kiminle?’ dedim” Loretta’nın dudakları kıvrılırken gözlerinde dalgın bir bakış belirdi.
“Bir gün evleneceğim kadınla’ dedi”
Kim derdi ki seninle bir gün ayrılacağız
Geçip giden yılların ardından bakacağız
Kim derdi ki bir tanem gün gelip bıkacağız
Ben ve yenik yüreğim yalnız mı kalacağız
Böyle ayrılık olmaz böyle yalnız kalınmaz
Hani verdiğin sözler,hani ellerin nerde
Hani huzur bulduğum deniz gözlerin nerde
Hani sen hep benimsin şimdi neredesin nerde
Hani verdiğin sözler,hani ellerin nerde
Hani huzur bulduğum deniz gözlerin nerde
Hani sen hep benimdin şimdi nerdesin nerde!
Sayfa 12 - Librum KitapKitabı okuyor
Nerdesin? Meğer ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun. Kaderde bu sensizlik de varmış. Her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramak da varmış. Sesini duymak varmış şarkılarda, bütün kitaplarda seni okumak varmış. 
Ümit Yaşar Oğuzcan