Başımı göğe kaldırıyorum, Şimal Yıldızı'nı arıyor gözlerim. O kayıp. Bense birilerinin giderken ardında bıraktığı çığlık gibi hayattayım.
Sayfa 205 - Hep KitapKitabı okudu
Çok istenen hiçbir şey olmaz, çok beklenen hiç kimse gelmez ve gerçek aşklar katiyen mutlu bitmez.
Sayfa 61 - Hep KitapKitabı okudu
Yetişkin bile değildim. Olsam olsam bütünüyle tutarsız bir çocukluğun ipsiz sapsız
neticesiydim.
Yaşamaya çalışmak; biz ölümlülerin ekseriyetle yaptığı bu.
Sayfa 5 - Hep KitapKitabı okuyor
Kalbin terazisi, yitirilmemiş hiçbir şeyin kıymetini hakkıyla ölçemiyor.
Sayfa 313 - Hep KitapKitabı okudu
Bir gün evinizde otururken, o günü dünden ayıran hiçbir şey yokken ve yarın da hayatınıza kaldığınız yerden devam edeceğinize eminken, eviniz, dünyanız, her şey başınızın üstüne çöküyordu. Dalgaları insanları yutan tsunamiler, hortumlar, seller, depremler, evrene hükmetmeye çalışan insanoğlunun her şeye yeter sandığı gücünün ne kadar cılız olduğunu göstermek, evrenin azameti karşısındaki insanın çaresizliğini hatırlatmak için, övünerek yaşadığımız yılların diyeti gibi can almaya geliyordu.
Yaralı sayısının 212 olduğu söyleniyordu, ama benim gördüğüm yaralılar bile fazlaydı. Belki devlet ölmek üzere olmayanı yaralıdan saymıyordu. Yıllar sonra 99'daki İstanbul depreminde devletin bu tür konularda sayı saymasını bilmediğini daha büyük bir netlikle görecekti herkes.
Sayfa 142Kitabı okudu
Bilirsin, manzara durup baktığın yere göre değişir..
“..Onu sığ ya da derin bulmak tamamen değerlendirenin tasarrufundaydı. Ruhunun, bakan göze göre değişen bir alaşımı vardı.”
Sayfa 33 - Hep Kitap, “1960 İstanbul”
" Bazen ne hissettiğin, ne anladığından önemli. "
Sayfa 229 - Hep KitapKitabı okudu
Kendi ruhunun çatlak duvarlarına tutun, zararsız hiçliğine yapış. Bir hiçten koparken kanamaz çünkü insan.