Bazen kendime acaba ben normal miyim diye soruyorum, cevabımsa hayır,fakat bu cevap beni endişelendirmiyor.
Cebinizde bir şiirle ölüm ırmağından karşı kıyıya geçebilirsiniz. Okumak, yazmak ve sevmek, kutsal üçlü. Şiir, yakıcı taşlardan bir sessizlik çemberi. Dünya, yıldızlara dek uzanan bir soğuk. Saat sabahın ikisine doğru kraliçeler ölüyor, çığlıkları beni kendilerine hayran bırakıyor: "Her daim sevmek, her daim acı, her daim ölüm!" Dünya, bu çığlıkla gelen aydınlanmayı yok saymakla. Yaşamın lambalarını ölüler yakıyor olsa gerek.
Sayfa 52Kitabı okudu
Senden bahsetmenin imkansızlığı içindeyim, bu imkansızlıkta mevcutsun.
“Yazmak, aşılması imkânsız bir duvara bir kapı çizmek ve sonra o kapıyı açmaktır.”
Monokl Yayınevi
Gökyüzünün mavisine bakıyorum. Kapı yok. Ya da ezelden beri açık duruyor.
Sayfa 110Kitabı okudu
Sessizlik bize meleklerden hediye. Lakin artık istemediğimiz, açmaya bile tenezzül etmediğimiz bir hediye.
Sayfa 90Kitabı okudu
Sonsuzlukta özleyeceğim iki şey var, kitaplar ve mektuplar.
Kelimelerim geceden daha karanlık, daha fazla fırtına yüklüydü; geceyi geceden de fazlasıyla geçmeyi, bozguna uğratmayı uman kelimelerim. Şu anda da yazıyorum. Aşk içinde, ışık içinde yazıyorum. Kelimelerim ışıktan daha aydınlık şimdi...
Sayfa 45Kitabı okudu
Meğer ince, nazik olan her şey, bize ulaşmadan önce ölüler diyarını katetmiş.
Sayfa 39Kitabı okudu
Sayfaları gök mavisiyle, ölümü deneyimlemiş olan o maviyle resimlenmiş kitapları severim yalnızca.
Sayfa 13Kitabı okudu
Yaşam Kedisi
"Yaşam bizi tıpkı bir anne kedinin yavrularını ağzına alıp güvenli bir yere taşıması gibi ölüme taşıyor."
Sayfa 100Kitabı okudu
"Hepimiz toza dönüşeceğiz."
Sayfa 82Kitabı okudu
Yalnızlık
"İnsanlar arasındaki, bir yıldızı diğerinden ayıran boşluktan çok daha büyük olan boşluğu görüyorum."
Sayfa 76Kitabı okudu