New York Üçlemesi

"Ama ben zamanı bilmem. Her gün yenilenirim. Sabahları uyandığımda doğarım, gündüzün büyürüm, geceleri yatınca da ölürüm."

İnsanlar bütün yeryüzüne dağılma görevini yerine getirirken, Tanrı'nın "semereli olun ve çoğalın" emrine uyacak ve kaçınılmaz olarak batıya doğru gideceklerdi. Ve Hristiyanlık aleminde, diye soruyordu Dark, Amerika'dan daha batıda olan bir ülke var mıydı? Bu nedenle İngiliz göçmenlerin Yenidünyaya gidişleri eski emrin yerine getirilmesi olarak yorumlanabilirdi. Amerika bu sürecin son halkasıydı. Kıta dolar dolmaz insanlığın geleceğinde değişiklik yapma zamanı gelmiş olacaktı.

Hepimiz hikâyeler dinlemek isteriz, tıpkı çocukken olduğu gibi dinleriz anlatılanları. Gerçek hikâyeyi sözcüklerin içinde hayal ederiz, bunu yapmak için de hikâyedeki kişinin yerine koyarız kendimizi, kendimizi anladığımız için onu da anlarmış gibi yaparız. Bu bir kandırmacadır. Kendimiz için varızdır. belki, zaman zaman da kim olduğumuzu anlar gibi oluruz, ama yine de asla emin olamayız, hayatlarımız sürerken kendimize karşı gitgide daha fazla saydamlaşırız, kendi tutarsızlığımızın daha çok farkına varırız. Hiç kimse bir başkasının sınırından içeri giremez, nedeni de basittir: Hiç kimse kendine ulaşamaz da ondan.

Önemli olan Fanshawe’un ilgi odağı olması değil, uyum sağlamayı becermesi, kendine yer edinebilmesi. Ne de olsa gerçek sınav, herkes gibi olabilmek.

"“Çok bağlanmıştım ona. Ama bu onu iyi bir kitap yapmaz. Bebekler de boklarına bağlanırlar ama kimse sorun etmez bunu. Bu onun kendi işidir.”

"Hikâyeler ancak onları anlatmasını bilenlerin başına gelirler, demişti biri bana."