Her kitap kendi içinde kendisiyle konuşur; konuşmak zorundadır. Kendi anlattığı hikâyenin içinde yabancı hissettirmeyen kitaplar kıymetli kitaplardandır; Kitabın içindeki karakterin de sürekli kendi içinde kendisiyle konuştuğunu düşünürsek, ortada bir çelişki de yoktur.
İnsan, kendi iç dünyasında kendisiyle konuşan bir varlıktır. Kitapta da kendi iç dünyasında sürekli konuşan, sorgulayan bir karakter vardı. Eleşkirt miydi, kara koyun muydu(!) hatırlamıyor olsam da bunun önemli olmadığını anlıyorum. Karakterlerin ne söylediğinin önemi olmamalı. Her kitap bir âlemse, kişiler de gelip geçici olmalıdır. Kitabı okurken o âlemden neyi kaptığın, sana ne gibi artılar kattığıdır mühim olan.
"Kitaplardaki karakterlerde biz insanlar gibi gelip geçicidir!"
Kitabın sonlarına doğru anlatılmak isteneni idrak etmiş oluyoruz. Suça sürüklenen insanların büyük çoğunluğunda çocukluğuna dair izlere rastlamak mümkündür. O yüzden de çocuklarımızın ruhsal gelişimi çok önemlidir. Bir çocuğun karnı kadar ruhunun da doyması gerektiğini hissettim. Bizler çocukları anlayamadığımızda o çocukları büyüyünce istemeden de olsa bir suç makinesine çeviriyor olabiliriz. Bu da bizi işlenen suça ortak yapar. Her suçlunun ardında görünmeyen bir suç ortağı vardır gerçeğini her daim aklımızın bir köşesinde saklayalım.
Güzel, akıcı ve bir solukta okunabilir, psikolojik bir kitap. Her ne kadar ben çevresel etkilerden dolayı bir solukta bitiremesem de... Stefan Zweig'ın kitaplarını da bu nedenle çok severim. Bir Stefan kitabını okumuş kadar zevk aldım.
Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
