Ahizeyi sol elimde tutarken dedikleri üzerine düşündüm. Marie Akikava ile baş başa kalınca acaba neyi, ne kadar konuşmak yerinde olurdu, hiç bilemiyordum. Benim kendi sırlarım vardı, onun da kendi sırları (belli ki vardı). Bir sır bir diğer sırla birleşince ortaya bir cevap çıkar mıydı acaba? Ama elbette onunla görüşmem gerekiyordu, konuşmamız gerekiyordu.
Sayfa 763Kitabı okudu
İnsan hep bir şeylere sahip olduğunda “tam” olacağını düşünür. “Şu evi de alayım, şu işe de gireyim, şöyle bir insan olursam her şey tam olacak.” Bunlar daha sonraki bölümlerde üzerinde konuşacağımız arzulardır ve seni tamlık halinden ziyade düalistik sistemin içinde tutmaya devam eder. Yani bilinç gerçeği görmek, öze dönmek yerine, maddeye bağlı
İçimden öyle çok şeyler yazmak geliyor ' ki hani derler ya "kelimeler kifayetsiz kalıyor." Aslında bu cümlede gizli benim fikrim kelime evet "kelime" bizi biz yapan şeydir. Kelimedir düşünmemizi düşüncelerimizi dile dökmeyi sağlayan şey. Kelimesi olmayanın düşüncesi kıt olur derler. Fikir işçileri o yüzden ki kelimelerle
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları
gibiyiz. Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir
şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi.
Artık hiçbir duygusunu anlamayan çocuklar gibi
Ve elbet biz de bu aşkla büyüyecek
Her şeyi bir başka aşka
Araştırmalarımda öğrendiğim birşey vardı, "Kendinle Konuşmak."
Kendinle konuşup ne diyeceksin ki bu delilik demiştim daha okumadan ve böylesine etkili bir yöntem olduğunu bilmeden.
Hayattaki herkesle konuşup kendimle hiç konuşmamıştım. Hayattaki herkese önem verip kendimi kâle bile almamıştım. Hayatımdaki herkesin derdini dinlemiştim de
