Memet vardı, benim bu mahrumiyet bölgesi tepede tek arkadaşımdı. doğru düzgün yaşıtımız çocuk da yoktu zaten,bi ikimiz işte.kız memet derdim, korkağın tekiydi.
kurbağa yakalamayı, ağaçtan kılıç yapmayı ,ben öğretmiştim ona.ve de karınca beslemeyi ...karıncalarımız vardı yandaki arsada. önce dedim ki: uzun zaman sadece izleyeceğiz ve hangisinin
Beklemek, bir şeyin yoluna ve haline girmesini beklemek, beklerken olacak olanın olması için gereken her türlü başka hale geçişlere, kalışlara tahammüle etmek ne zor şeydi. Başı da, ortayı da, sonu da bilip beklemek ne tahammülü güç şeydi. Tanrı'nın da yaptığı bu muydu? Baş, orta, son belli, helak kaçınılmaz, ancak önemli olan o zamanı geçirmek, o zamandan geçmek. Ve geldiğinde gelmemiş gibi, bilmemiş gibi, yaşamamış gibi gelmek, rüyayı görüp uyanmak ve "Neyse rüyaymış," demek ve aynı yerden uyumaya devam etmek. Yaşamaya da, ölmeye de yazık. Bu ölüm için yaşamaya, bu yaşamak için ölmeye yazık.
Sayfa 50Kitabı okudu
SÜRVEYAN HEKİM
“Doktordan satılık araba” diye ilan verirler, çok doğru aslında.
Ne o arabayı kullanacak vakit bulursunuz, ne de düzenli bir hayatınız olur.
Hele bir de cerrahsanız, o uyku denen tatlı şeyle bir türlü buluşamazsınız.
Ben de Güneydoğu’da görev yaparken hem uykudan, hem de arabamdan mahrum kaldım. Zaten kullanmaya vakit
http://www.hakanevrensel.com/guneydogudan-oykuler-3/Kitabı okudu
"Almanca dil kursuna giden bir Türk öğrencinin yaşadıkları:
Hoca çok disiplinli biriydi. Bilhassa zaman açısından hiç müsamahası yoktu. Bir hafta boyunca, kimin ne kadar dakika geç geldiğini tespit ediyor ve onları geç kaldıkları süre kadar sınıfta tutuyordu. Tabii, bu durum zaten kursa zor zaman ayırmış iş sahiplerinin hiçte hoşuna
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
Halk Okulu: Kışla
Daha İsveç egemenliği dönemindeyken Finler’in kendi anayasa kurumları vardı.
Bu yasa gereğince Finler’in Seym denilen bir parlamentoları vardı.
Kendilerine mahsus posta pulu ve para birimleri vardı.
Az sayıda da orduya sahiplerdi.
Finler, Rus egemenliğine geçtikten sonra da bu kurum ve haklarını
korudular. Ancak
Kitabı okurken şöyle bir durum oldu; kitapta geçen bazı olaylar bana fazlasıyla tanıdık geldi. Kitabı daha önce okumadığıma da kesinlikle emindim ama bir yandan da hayal meyal aklıma bir şeyler geliyordu. Bunun nedenini sonradan internetten araştırınca anladım. Bu kitabın da bir film uyarlaması mevcutmuş. Büyük ihtimal film uyarlamasını seyretmiş olmalıyım. Neyse ki sonunu hatırlamadım da okurken tadım kaçmadı.
Lennie karakterinin saflığı ve fiziki yapısı bana 
Yeşil Yol kitabındaki John Coffey karakterini anımsattı. Belki de Stephen King John Coffey karakterini oluştururken Lennie'den esinlenmiştir.
Kitaba gelecek olursak; kitap özellikle finaliyle oldukça vurucuydu. Sonlara gelince olacakları yavaş yavaş kestiriyorsunuz ve basit hayallerin bile bazen gerçekleşmesinin zor olabileceğini görüyorsunuz.
Son olarak da; kitabı kesinlikle Varlık Yayınlarının çevirisi ile okumayın derim. Çeviri değil resmen yerelleştirme yapmışlar. Filmlere yapılan komik altyazılar gibiydi. Alttaki alıntılar ne demek istediğimi daha iyi açıklayacaktır.
"Dinine yandığım, nereye cehennem oldu şu cenabet zenci be!"
"Ama söylesene sen, sana giren çıkan var mı bu işte?"
"Yalnızlıktan imanım gevriyor."
"Ölmüş o ayol!"
