Kendi çıkarlarından ya da bizzat kendinden bir özveri olan erdemli bir eylem, soylu bir ruhun ihtiyacı, cömert bir yüreğin gururudur. Ve adeta büyük bir karakterin bencilliği gibidir.
Dün iki kişi arasında geçen felsefi bir sohbette hazır bulundum ve bir söz çok dikkatimi çekti. Birisi, "Beni ilgilendiren az insan ve olay var, ama en az da kendimle ilgileniyorum" dedi. Diğeri onu, "Aynı nedenden değil mi; biri diğerini açıklamıyor mu?" diye yanıtladı. Öteki soğuk bir tavırla lafa girdi: "Bunu iyi dediniz, ama ben size işin aslını söyleyeyim. Bu noktaya yavaş yavaş geldim: Yaşadıkça ve insanları gördükçe anladım ki, kalp ya kırılacak ya da katılaşacak."
Cemiyet hayatına ve servete sırt çevirince, mutluluk, huzur, sağlık, hatta zenginlik buldum. Atasözünün tersine oyunu terk edenin kazandığını anlıyorum.