Dünyanın ne düşündüğü beni ilgilendirmiyor.
Ömrüm boyunca, asıl ben öldükten sonra söylenecek olanlara kıymet verdim.
Annem insanın tabiatından anlar, asla beni azarlamazdı. Bir kişinin kendi aptallığından veya ayıpların dan başkasının çabalarıyla değil ancak kendi iradesiyle kurtulabileceğini bilirdi.
En zoru, ayın son yirmi dokuz günü!
Benim yöntemim bambaşka: Ben yaratımlarımı somutlaştırmakta aceleci değilim. Bir fikir bulduğumda önce hayalimde onu geliştirmeye başlarım. Aleti zihnimde yapar, geliştirir ve çalıştırırım. Yaptığım bir türbini laboratuvarda çalıştırıp denemekle aynı şeyi zihnimde yapmak arasında benim için bir fark yok. Dengesiz olup olmadığını hemen anlayabilirim ve sonuçlar daima aynı çıkar. Böylelikle bir kavramı hızlı bir şekilde geliştirip mükemmelleştirirken hiçbir şeye dokunmama gerek olmaz.
İlk girişimlerimiz sadece son derece hareketli ve disiplinsiz bir hayal gücünün güdüsel dürtülerini izlemekten ibarettir. Yaşımız ilerledikçe mantık kendini hissettirir ve giderek daha sistemli, daha tasarımcı ve plancı hâle geliriz. Fakat o ilk dürtüler hemen verimli sonuç getirmese de aslında hayatımızın en muhteşem anlarıdır ve kaderimizi biçimlendirebilir.
Zorlamayla gerçekleştirilen her türlü çalışma, yaşam enerjinizi belli ölçüde feda etmenizi gerektirir.