KARANFİL KIZ
O zamanlar dünya gerçekten de bir öküzün boynuzlarında durmaktaymış ve Karanfil Kız'ın bu aşırı gelişmiş iribaşa söyleyecek bir çift sözü varmış.
Ama dur bak, en iyisi baştan başlayayım. Şimdi bu Karanfil Kız babasını fazla görememekten şikâyetçiymiş. Çünkü adamcağız haftanın her günü, hatta bazen haftasonları bile geç saatlere kadar çalışır,
Birinci kitapla kıyaslarsam biraz altında kaldı maalesef. 
Hizmetçi de olduğu gibi o gerilimi hissedemedim.Bu beni biraz üzdü.Ama her şeye rağmen çok akıcıydı.Kitapta en sevdiğim şeylerden biri bölümlerin çok kısa olması.Bu daha rahat okumanızı sağlayan bir şey bence.Çok basit bir özellik gibi düşünmemek lazım.Bunun dışında yer mekan anlatımları
İmam-ı Hucviri, Keşfül Mahcüb'unda der ki: Mevla'nın dostu dünyaya karşı o kadar kapalıdır ki neticede Allah (Celle Celalühü) gözünün görme kabiliyetini alır diyor, ancak işte yolunu görecek kadar veyahut da selamün aleyküm, diyenleri tanıyacak bir efendim bir miktar bırakır diyor gözünde diyor. Sevgi bak nereden nereye getiriyor insanı.
Seni bir üzüntü kapladığı zaman hiç kimseyi göresin gelmiyor. Hadi git bahçeye, gez toz işte şunu yap, bunu yap biraz kendine gel, stresini at vesaire desem sana, yok hocam yok. Yok, hocam yok. Ya ne taşı, ne denizi ya vesaire anam öldü anam dersin. Bak nasıl kitlendin. Anam gidince, babam gidince, sevdiklerim gidince peki tamamen bendeki sevgi onlara kilitleniyor kalıyor. Bir gün Muhammed Mustafa'ya sıra geldiği zaman, evliyaya sıra geldiği zaman niye böyle kirişi kırıyoruz? Niye teğet geçiyoruz peki? Yoo...
Bazı ailelerin "Bu çocuk niye böyle oldu?" sorusunun cevabını, sanıyorum, izlediği çizgi filmler ve oynadığı dijital oyunlarda bulabiliriz. Oyunlar, oyunlaştırmalar, çizgi filmler, sinema filmleri, müzikler, oyuncaklar, eğitici ve öğretici araçlar gibi iletişim, kültür ve sanat ürünleri modern insan için bilgi kaynağı, tüketici rehberi, karakter ve kimlik modeli durumundadır. Onun için sıklıkla "Oyun kiminse çocuk onundur!" diyorum
Düşsüz yaşanmaz. Öyle derler. Her zaman düş gördüğümüzü, gördüğümüz düşü unuttuğumuzu, unuttuğumuz için bir daha anımsamadığımızı, anımsamadığımız için düş görmediğimizi sandığımızı söylerler. Oysa sorun böyle basit bir biçimde açıklanabilecek gibi değil. Belki bir abuk, subuklama. Kendi kendine söylenme. Derin bir içlem kapsamında, bilincimin derinliklerinde biliyorum ki, bir süre, uzunca bir süre, iki üç ay, belki daha uzun bir süre hiç düş görmedim. Beynimin düş katmanları çalışmadı ve durdum. Öylece durdum kazık gibi, duyarsız ve tepkisiz. Niye böyle oldu?
Sayfa 85Kitabı okudu
