Her yeri dolaşıp çok şey görmek ne iyi. Yaşamın ne olduğunu anlıyor insan. Halk bir kıyıya itilmiş, küçültülmüş, çürümeye bırakılmış. Gel gelelim kabul etmiyor bu durumu. Beni niye köşeye atıyorlar diye düşünüyor. Soruyor kendi kendine. Her şeyden bol bol varken niye açım..? Her yerde bunca akıl varken niye aptal ve cahilim ben..?
Niye okuyorsun bunları ? diye sordu gerçekleri öğrenmek istiyorum da ondan.
İhtiyarlar niye öyle şafakla uyanırlar bilmem. Günü azıcık daha uzun yaşayabilmek için mi acep?
Niye bazı insanlar "kökler" ile kafayı bozmuşlardı ki? "Dallar" da güzeldi mesela. "Yapraklar", "yemişler" de. Tabii kökleri de severdi. Ağaçlari severdi çünkü. Kök dediğin toprağın hem altında hem üstünde dört yana ilerlerdi. Kökler bile sabit (ya da sabit fikirli ) olmayı reddederken, insanlara illa da "köküne sadik kal" diye israr etmek hangi yarim akla hizmetti?
“Birimiz Snape'i gözetleyecek - öğretmenler odasının önünde durup, çıkarsa onu izleyecek. Hermione, sen yaparsın bunu."
"Niye ben?"
"Niyesi var mı?" dedi Ron. "Profesör Flitwick'i bekliyormuş gibi yaparsın." İncecik bir sesle devam etti: "Ah, Profesör Flitwick, öyle üzülüyorum ki, galiba on dördüncü soruyu yanlış yanıtladım.. "
"Kapa çeneni," dedi Hermione, ama gidip Snape'i gözetlemeyi kabul etti.
Sayfa 616Kitabı okudu
"Niye bağlanırız bir insana?" diye sorulduğunda, "İçkileri meyvelerden çok sevdiğimiz için," deriz.
Sayfa 103Kitabı okudu
"Bu böbrek ya da körbağırsak sorunu değil! Bu yaşamak veya... ölmek sorunu.Evet, bir zamanlar yaşam vardı, oysa şimdi yaşam benden uzaklaşmakta.Bense onu durduramıyorum.Evet, kendimi niye aldatayım? Benden başka herkes ölmekte olduğumu ve günlerimin sayılı olduğunu biliyor, kabul ediyor... Şu anda olabilir mi bu? Aydınlıktı, oysa şimdi karanlık. Buradaydım, oysa şimdi gidiyorum. Nereye?" Tepeden tırnağa buz gibi oldu. Soluğu kesildi. Yalnızca kalbinin çarptığını duyuyordu. "Ben artık olmayacağım. Peki ne varolacak? Hiçbir şey olmayacak. Ben varolmadığım zaman nerede olacağım? Bu ölüm olabilir mi? Hayır, ölümü kabul etmeyeceğim."
Sayfa 60 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Oruç Aruoba
Onyedi Hece’den Aruoba’ya…
Japon şiir sanatı Haiku, bilinenin aksine dizelerce değil, on yedi heceye sığdırır onca duyguyu. Şaşmaz, ne onaltıda kalır, ne de onsekize ulaşır. Şiirle uğraşanlar çok iyi bilir ki, dizeler asla dize gelmez. Akan nehir gibi, her bir dize bir sonrakini doğurur. Ama şair asla, onyedi heceye sığdırmayı düşünmez dizeleri,